عفونت لگن وضعیتی جدی است که زمانی رخ می‌دهد که میکروارگانیسم‌های مضر مانند باکتری‌ها، ویروس‌ها یا قارچ‌ها به لگن یا بافت استخوانی اطراف آن حمله کنند. این عفونت‌ها می‌توانند باعث درد شدید، تورم و سفتی قابل توجهی شوند و حرکت یا استفاده عادی از مفصل لگن را دشوار سازند. عفونت‌های مفصل لگن نگران‌کننده هستند؛ زیرا مفصل لگن نقشی حیاتی در تحرک ایفا می‌کند و هرگونه آسیب می‌تواند به شدت بر کیفیت زندگی بیمار تأثیر بگذارد.
اگر عفونت لگن درمان نشود، می‌تواند منجر به عوارض طولانی‌مدت مانند آسیب مفصلی یا از دست دادن استخوان شود و حتی به سایر قسمت‌های بدن سرایت کند. تشخیص و درمان زودهنگام برای جلوگیری از این پیامدها حیاتی است. عفونت‌های مفصل لگن اغلب به ترکیبی از درمان‌های پزشکی و جراحی نیاز دارند تا مشکل برطرف شده و عملکرد کامل مفصل بازیابی شود. آگاهی از علل و علائم برای مداخله به‌موقع ضروری است.
انواع عفونت‌های مفصل لگن
عفونت‌های مفصل لگن را می‌توان بسته به اینکه کدام قسمت از مفصل را تحت تأثیر قرار داده است، به سه نوع اصلی دسته‌بندی کرد:
عفونت استخوانی (استئومیلیت)
عفونت استخوانی یا استئومیلیت زمانی رخ می‌دهد که باکتری‌ها یا قارچ‌ها، استخوان‌های اطراف مفصل لگن را آلوده کنند. این نوع عفونت می‌تواند ناشی از آسیب‌ها، جراحی‌ها یا بیماری‌هایی باشد که ازطریق جریان خون گسترش می‌یابند. اگر به‌موقع درمان نشود، می‌تواند باعث درد، تورم و حتی آسیب استخوانی شود.
عفونت مفصلی (آرتریت سپتیک)
این نوع عفونت خود مفصل لگن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. آرتریت سپتیک زمانی شروع می‌شود که باکتری‌ها یا سایر میکروارگانیسم‌ها مایع و بافت‌های داخل مفصل را آلوده کنند و منجر به درد شدید، تورم و محدودیت حرکت شوند. اغلب برای جلوگیری از آسیب مفصلی، نیاز به توجه فوری پزشکی است.
عفونت مفصل مصنوعی (مشکلات مربوط به مفصل جایگزین)
این عفونت‌ها زمانی اتفاق میفتند که مفصل‌های مصنوعی تعویض‌شده لگن (پروتزها) عفونی شوند. این امر می‌تواند پس از جراحی یا درنتیجه حرکت باکتری‌ها ازطریق جریان خون رخ دهد. درمان این عفونت‌ها اغلب شامل جراحی برای تمیز کردن یا تعویض مفصل مصنوعی است.
علائم و نشانه‌های عفونت لگن
علائم و نشانه‌های عفونت مفصل لگن می‌توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند و ممکن است به‌تدریج یا به‌طور ناگهانی بروز کنند. برخی از علائم و نشانه‌های رایج عبارت‌اند از:
- درد: عفونت مفصل لگن می‌تواند باعث درد در کشاله ران، مفصل لگن و ناحیه ران شود که با حرکت بدتر می‌شود و ممکن است به اندازه‌ای شدید باشد که تحرک فرد را محدود کند.
- تورم: مفصل لگن ممکن است متورم و قرمز شود و در هنگام لمس گرم به نظر برسد.
- سفتی: مفصل لگن ممکن است سفت شده و حرکت دادن آن دشوار شود و فرد ممکن است کاهش دامنه حرکتی را تجربه کند.
- تب: عفونت مفصل لگن می‌تواند باعث تب و لرز شود که نشان‌دهنده عفونت سیستمیک (عمومی) است.
- خستگی: فرد ممکن است به‌دلیل عفونت احساس خستگی، ضعف و ناخوشی کند.
- مشکل در تحمل وزن: عفونت مفصل لگن می‌تواند تحمل وزن روی پای آسیب‌دیده را دشوار سازد. بیمار ممکن است لنگ بزند یا بیشتر وزن بدن را روی پای دیگر خود اعمال کند.
- بی‌ثباتی مفصل: مفصل لگن ممکن است بی‌ثبات یا لق به نظر برسد و بیمار ممکن است هنگام حرکت دادن مفصل، احساس کلیک یا صدای تق را تجربه کند.
مهم است که درصورت بروز هر یک از این علائم، فوراً به پزشک مراجعه کنید؛ زیرا عفونت درمان‌نشده مفصل لگن می‌تواند منجر به عوارض جدی شود.
علت عفونت‌های لگن
عفونت‌های مفصل لگن عمدتاً توسط میکروارگانیسم‌هایی مانند باکتری‌ها (به‌عنوان مثال، استافیلوکوکوس اورئوس)، ویروس‌ها و قارچ‌ها ایجاد شده که وارد جریان خون می‌شوند و به بافت استخوانی می‌رسند. این امر می‌تواند در شرایط زیر رخ دهد:
- آسیب‌های استخوانی (تروما)
- جراحی استخوان ازجمله جراحی تعویض مفصل لگن
- عفونت ناشی از شکستگی استخوان لگن
- عفونت از جای دیگری در بدن که توسط جریان خون منتقل می‌شود (به‌عنوان مثال، عفونت پوستی، عفونت دستگاه ادراری، سپتیسمی یا عفونت خون)
چه کسانی در معرض خطر عفونت لگن هستند؟
احتمال ابتلا به عفونت‌های مفصل لگن در افراد مبتلا به بیماری‌های زمینه‌ای بیشتر است. همچنین سبک زندگی نیز بر ایجاد عفونت تأثیر می‌گذارد.
گروه‌های پرخطر شامل افرادی با مشکلات مفصلی موجود مانند استئوآرتریت یا آرتریت روماتوئید هستند؛ زیرا این اختلال‌ها می‌توانند مفصل را ضعیف کنند. افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن مانند دیابت، سرطان یا کم‌خونی داسی شکل نیز بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت مفصل لگن قرار دارند.
تحقیقات نشان می‌دهند افرادی با گردش خون ضعیف، مانند سیگاری‌ها، افراد مبتلا به فشار خون بالا و افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف به‌دلیل مصرف دارو یا بیماری در معرض ابتلا به عفونت مفصل لگن هستند. علاوه‌براین، کودکان بسیار خردسال، افراد مسن و افراد دارای آسیب‌های پوستی یا عفونت در نزدیکی مفصل لگن نیز مستعد عفونت می‌باشند.
تشخیص عفونت مفصل لگن
تشخیص عفونت مفصل لگن شامل ترکیبی از معاینات فیزیکی، بررسی سوابق پزشکی و آزمایش‌های تخصصی است. پزشکان با بررسی علائمی مانند درد، تورم و تب در مفصل لگن شروع می‌کنند. آنها همچنین ممکن است درمورد جراحی‌های اخیر، آسیب‌ها یا سایر عفونت‌های بدن شما سؤال کنند.
برای تأیید تشخیص، ممکن است مجموعه‌ای از آزمایش‌ها و اسکن‌ها مورد نیاز باشد. آزمایش‌های خون اغلب برای تشخیص نشانه‌های عفونت، مانند افزایش مقادیر شمارش خون انجام می‌شوند. اشعه ایکس، سی‌تی اسکن (CT) یا ام‌آرآی (MRI) به شناسایی ناهنجاری‌ها در مفصل لگن یا استخوان‌های اطراف کمک می‌کنند.
در برخی موارد، ممکن است از اسکن استخوان برای تشخیص عفونت در بافت استخوان استفاده شود. علاوه‌براین، پزشکان ممکن است نمونه‌برداری از مایع مفصلی (مایع سینوویال) یا بیوپسی بافت استخوان را برای شناسایی میکروارگانیسم خاص عامل عفونت انجام دهند. این آزمایش‌ها برای تشخیص دقیق و تعیین بهترین رویکرد درمانی حیاتی هستند.
گزینه‌های درمانی
درمان اولیه برای عفونت‌های مفصل لگن اغلب شامل دوره‌ای قوی از آنتی‌بیوتیک‌ها است. این داروها، میکروارگانیسم‌ها یا باکتری‌های ایجادکننده عفونت را هدف قرار می‌دهند و از بین می‌برند. برای نتایج سریع‌تر و مؤثرتر از آنتی‌بیوتیک‌های داخلی وریدی استفاده شده که معمولاً طی دوره‌ای 4 تا 6 هفته‌ای تجویز می‌شوند.
در برخی موارد، پس از اتمام دوره آنتی‌بیوتیک داخل وریدی، آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی برای اطمینان از درمان کامل عفونت تجویز می‌شوند. داروهایی ازجمله وانکومایسین، سفتریاکسون یا سفوتاکسیم، آموکسی سیلین-کلاوولانات، ایمی‌پنم و مروپنم و همچنین داروهای مسکن بر اساس شدت و وضعیت بیمار توصیه می‌شوند.
اگر آنتی‌بیوتیک‌ها به‌تنهایی کافی نباشند، ممکن است جراحی برای برداشتن بافت آلوده یا تخلیه مایع از مفصل مورد نیاز باشد. این فرایند که دبریدمان نامیده می‌شود، ناحیه آسیب‌دیده را تمیز می‌کند تا از گسترش عفونت جلوگیری شود. در موارد بحرانی، ممکن است روش گسترده‌تری مانند لاواژ برای شستشوی کامل مفصل انجام شود.
برای عفونت‌های بسیار شدید، به‌ویژه در افراد با مفصل لگن مصنوعی، جراحان ممکن است مفصل آلوده را بردارند و آن را با ایمپلنت جدید جایگزین کنند. در موارد نادر، اگر عفونت باعث آسیب گسترده‌ای شده و سایر درمان‌ها شکست خورده باشند، ممکن است قطع عضو برای محافظت از سلامت کلی ضروری باشد. درمان زودهنگام می‌تواند به جلوگیری از این اقدامات شدید کمک کند.
پیشگیری از عفونت مفصل لگن
برای جلوگیری از عفونت‌های مفصل لگن، باید برای مفاصل و سلامت عمومی خود اقدامات احتیاطی انجام دهید.
- برای کاهش احتمال سرایت عفونت‌های پوستی به مفصل لگن، نظافت بسیار مهم است. هرگونه بریدگی یا زخم را به‌خوبی تمیز کنید و تا زمان بهبودی بپوشانید.
- برای جلوگیری از عفونت پس از جراحی مفصل لگن یا تصادف، توصیه‌های مراقبتی پس از عمل ازجمله مصرف هرگونه آنتی‌بیوتیک را با دقت دنبال کنید.
- ناحیه مفصل لگن را اغلب برای هرگونه نشانه‌ای از ناراحتی، ورم یا قرمزی بررسی کنید.
- حفظ سیستم ایمنی قوی نیز کلیدی است. این امر با خوردن رژیم غذایی متعادل، فعال ماندن از نظر بدنی، و اجتناب از عاداتی که بدن شما را ضعیف می‌کنند، مانند سیگار کشیدن، قابل دستیابی است.
- برای افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن مانند دیابت یا فشار خون بالا، مدیریت مؤثر این شرایط برای کاهش خطر حیاتی است.
درنهایت، اگر متوجه علائم عفونت شدید، فوراً با پزشک مشورت کنید؛ زیرا درمان زودهنگام می‌تواند از عوارض جدی جلوگیری کند و مفاصل شما را سالم نگه دارد.
زندگی و بهبودی پس از عفونت مفصل لگن
بهبودی از عفونت مفصل لگن به صبر، زمان و درمان مناسب نیاز دارد. دوره درمانی ممکن است شامل جراحی، آنتی‌بیوتیک‌ها یا هر دو باشد. بنابراین، توانبخشی برای به دست آوردن مجدد قدرت و تحرک ضروری است. اغلب برای افزایش انعطاف‌پذیری مفصل و تقویت عضلات اطراف مفصل لگن، فیزیوتراپی توصیه می‌شود. رژیم ورزشی سفارشی می‌تواند تحرک شما را بهبود ببخشد و از سفتی جلوگیری کند.
بهبودی کامل به پیروی از دستورات پزشک شما بستگی دارد، که شامل مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها طبق تجویز و مراجعه منظم به پزشک است. حفظ سبک زندگی سالم نیز حیاتی است؛ خواب کافی داشته باشید، آب کافی بنوشید و رژیم غذایی متعادلی برای تسریع بهبودی مصرف کنید. اکثر افراد می‌توانند با درمان صحیح از عفونت مفصل لگن بهبود یابند و به فعالیت‌های عادی خود بازگردند.
چه زمانی باید با متخصص مشورت کرد؟
اقدام سریع هنگام مقابله با عفونت مفصل لگن ضروری است. هرچه زودتر عفونت تشخیص داده و درمان شود، احتمال جلوگیری از عوارض جدی بالاتر است. عفونت‌های مفصل لگن می‌توانند به‌سرعت به سایر قسمت‌های بدن سرایت کرده و آسیب بیشتری به مفاصل، استخوان‌ها یا حتی جریان خون وارد کنند. این آسیب‌ها می‌توانند منجر به شرایط تهدیدکننده زندگی مانند سپسیس (عفونت خون) شوند.
اگر تب بالا، درد شدید در مفصل لگن، مشکل در حرکت، یا علائمی مانند استفراغ، تنگی نفس یا سرفه خونی دارید، فوراً به پزشک مراجعه کنید. سکسکه‌های مداوم یا مشکلات هماهنگی نیز ممکن است نشان‌دهنده مشکلی عمیق‌تر باشند. درمان زودهنگام برای جلوگیری از عوارض طولانی‌مدت، مانند تخریب مفصل یا گسترش عفونت به سایر قسمت‌های بدن، ضروری است.
به تعویق انداختن درمان، خطر آسیب‌های طولانی‌مدت، مانند تخریب مفصل یا از دست دادن عملکرد را افزایش می‌دهد.
جمع‌بندی
عفونت مفصل لگن، وضعیتی جدی است که در اثر نفوذ میکروارگانیسم‌هایی مانند باکتری‌ها به مفصل یا استخوان اطراف آن ایجاد می‌شود و می‌تواند ازطریق جریان خون، آسیب‌های مستقیم یا گسترش از عفونت‌های مجاور رخ دهد. اگر این عفونت به‌موقع تشخیص داده نشود، خطرات زیادی به همراه دارد. بنابراین، تشخیص زودهنگام و مراجعه فوری به پزشک حیاتی است.
منابع
مطالب مشابه
عفونت مفصل لگن وضعیتی جدی است که زمانی رخ می‌دهد که میکروارگانیسم‌های مضر مانند باکتری‌ها، ویروس‌ها یا قارچ‌ها به لگن یا بافت استخوانی اطراف آن حمله کنند. این عفونت‌ها می‌توانند باعث درد شدید، تورم و سفتی قابل توجهی شوند و حرکت یا استفاده عادی از مفصل لگن را دشوار سازند.
عفونت زانو وضعیت پزشکی جدی‌ای است که اغلب به درمان فوری و تهاجمی نیاز دارد. هنگامی که باکتری‌ها باعث آلوده شدن مایع مفصلی (مایعی که مفصل زانو را روان می‌کند) می‌شوند، عفونتی به نام عفونت مفصلی اتفاق میفتد.
آرتریت زانو به التهاب و تخریب غضروف مفصل زانو اشاره دارد؛ غضروفی که وظیفه دارد به‌عنوان ضربه‌گیر استخوان‌ها عمل کند و خم و راست شدن نرم و روان زانو را امکان‌پذیر سازد.
تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (پی آر پی) برای لگن، گزینه درمانی ترمیمی است که برای رفع درد و التهاب ناشی از بیماری‌هایی مانند آرتروز، پارگی‌های لابروم، یا سایر آسیب‌های بافت نرم طراحی شده است.
تاندونیت لگن، عارضه‌ای التهابی است که تاندون‌های اطراف مفصل لگن را درگیر می‌کند. می‌تواند منجر به درد، تورم و محدودیت حرکت شود و معمولاً در ورزشکاران و افرادی که حرکات تکراری ران انجام می‌دهند، مشاهده می‌شود.
آسیب‌های وارده به زانوها می‌توانند در اثر رگ به رگ شدن یا پارگی رباط‌ها یا استفاده از بیش‌ازحد از زانو اتفاق بیفتند. زانو بزرگترین مفصل در بدن انسان است. این مفصل، ساق پا را به ران متصل می‌کند و به شما اجازه می‌دهد راه بروید، بدوید، بپرید، برقصید و در سایر فعالیت‌های روزانه شرکت کنید.
کیست‌های استخوان ساب کندرال (SBCs) کیسه‌های پر از مایعی هستند که در داخل مفاصلی مانند زانو، لگن و شانه تشکیل می‌شوند. این کیسه‌ها معمولاً در درجه اول با هیالورونیک اسید پر شده‌اند. هیالورونیک اسید مایعی در مایع مفصلی است که مفصل را روان می‌کند. کیست‌های استخوان ساب کندرال از نظر فنی کیست نیستند. در عوض، آنها ضایعات پر از مایع هستند که توسط استخوان احاطه شده‌اند.
شکستگی‌های استرسی در استخوان‌های پا و مچ پا شایع هستند؛ زیرا ما به‌طور مداوم با ایستادن، راه رفتن، دویدن و پریدن به آنها نیرو وارد می‌کنیم. در شکستگی استرسی، استخوان می‌شکند اما معمولاً جابجا نمی‌شود.
بونیون، برآمدگی استخوانی است که در لبه داخلی مفصل شست پا ایجاد می‌شود. اگر متوجه برآمدگی روی شست پا شدید، به‌ویژه اگر درد، سفتی یا بی‌حسی در انگشتان پا یا پای خود تجربه کردید، حتماً به متخصص مراجعه کنید.
استئوکندرال زانو، به آسیب یا صدمه به غضروف مفصلی صاف اطراف مفصل زانو و استخوان زیرین غضروف اشاره دارد. میزان آسیب ممکن است از پارگی غضروف یا ترک خفیف استخوان گرفته تا شکستن قطعه‌ای از استخوان در داخل مفصل متغیر باشد.