زمانی که مبتلا به آرتروز هستید و علائم آن بر زندگی روزمره شما تأثیر می‌گذارند، ممکن است به مصرف دارو نیاز پیدا کنید. آرتروز، اختلالی مزمن است که باعث درد و سفتی در مفاصل میشود و می‌تواند حرکت و توانایی انجام کارهای روزانه را محدود کند. دارو درمانی، بخشی از استراتژی درمانی جامع است و باید با همکاری پزشک انجام شود تا بهترین روش برای شما پیدا شود.
آرتروز و داروهای مسکن تأثیرگذار در کاهش درد ناشی از آن
آرتروز زانو می‌تواند علائم و مشکلات مفصلی بسیاری ازجمله التهاب، تورم، سفتی و مطمئناً درد مفاصل را ایجاد کند. اما داروهای آرتروز برای کمک به کاهش تقریباً همه انواع دردهای آرتروز در دسترس هستند.
داروهای آرتروز به‌طور کلی در کمک به افراد مبتلا به آرتروز برای مدیریت درد مفاصل و سایر علائم بسیار مؤثر هستند. با ما در ادامه مطلب همراه شوید تا بدانید که چه نوع داروهای آرتروزی در دسترس هستند و چگونه میتوانند به آرتروز شما کمک کنند.
درد آرتروز زانو غالباً با مسکن‌های ضدالتهابی قابل درمان و کنترل می‌باشد. اما بهدلیل عوارض احتمالی ناشی از استفاده مداوم از آنها توصیه میشود فقط درصورت نیاز مبرم از این داروها استفاده کنید و درمورد دوز مصرفی داروها دقت داشته باشید.
اگر به فکر مصرف داروهای مسکن درست قبل از ورزش هستید، بهتر است ابتدا با پزشک خود مشورت کنید.
حتما مطالعه کنید: کرم های موضعی درمان آرتروز
مسکن‌ها
مسکن‌ها نوعی دارو هستند که درد را تسکین می‌دهند اما التهاب را درمان نمی‌کنند. آنها به‌صورت موضعی و خوراکی در دسترس هستند.
شایع‌ترین مسکن مورد استفاده برای آرتروز، استامینوفن است. این داروی بدون نسخه به‌صورت خوراکی و به‌شکل کپسول ژلی، قرص یا محلول مایع در دسترس است. دولوکستین (Cymbalta) نیز گاهی‌اوقات برای کمک به درمان درد مزمن ناشی از آرتروز استفاده میشود.
مسکن‌ها ممکن است بهدلیل خطر کمتر عوارض جانبی، جایگزین بلندمدت مناسبی برای NSAIDs باشند. بااینحال، مسکن‌ها به اندازه NSAIDs تسکین درد طولانی‌مدتی ایجاد نمی‌کنند و التهاب را نیز کاهش نمی‌دهند.
توجه به این نکته مهم است که مسکن‌ها همچنان میتوانند عوارض جانبی از خفیف تا شدید، ازجمله موارد زیر را ایجاد کنند:
- تحریک پوست، مانند بثورات و کهیر
- تورم صورت که بر گلو، زبان و لب‌ها تأثیر می‌گذارد
- تورم اندام‌ها، مانند دست‌ها، پاها و مچ پاها
- مشکل در تنفس یا بلع
مهم است که میزان مصرف روزانه استامینوفن خود را کنترل کنید. مصرف دوزهای بالای استامینوفن برای مدت طولانی می‌تواند منجر به آسیب یا نارسایی کبدی شود که می‌تواند کشنده باشد. در سال ۲۰۱۱، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) حداکثر دوز استامینوفن را ۴,۰۰۰ میلی‌گرم در روز تعیین کرد.
داروهای موضعی
داروهای موضعی تسکیندهنده درد به اشکال مختلفی مانند پمادها، کرم‌ها، ژل‌ها و چسب‌ها عرضه میشوند. آنها جایگزینی برای داروهای خوراکی یا تزریقی هستند که برای کمک به درمان آرتروز استفاده میشوند. بهعنوان مثال، پزشک ممکن است به‌جای NSAID خوراکی، NSAID موضعی را توصیه کند؛ زیرا داروهای موضعی به شما امکان می‌دهند ناحیه خاصی را هدف قرار دهید؛ بدون اینکه دارو در سراسر بدن شما پخش شود.
داروهای موضعی بدون نسخه و با نسخه در دسترس هستند. برخی از درمانهای موضعی تسکین فوری و کوتاه‌مدت ارائه می‌دهند، در حالی که برخی دیگر تسکین بلندمدت فراهم می‌کنند.
نمونه‌هایی از داروهای موضعی تسکیندهنده درد برای آرتروز ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- کرم کپسایسین
- ژل سدیم دیکلوفناک
- متیل سالیسیلات و منتول (Bengay)
- ترولامین سالیسیلات (Aspercreme)
مهم است که قبل از استفاده از درمانهای موضعی برای آرتروز با متخصص صحبت کنید. درمان شما ممکن است به قسمتی از بدن که تحت تأثیر قرار گرفته است، بستگی داشته باشد. بهعنوان مثال، کالج آمریکایی روماتولوژی و بنیاد آرتریت، کپسایسین موضعی را برای آرتروز زانو توصیه می‌کنند، اما برای آرتروز دست پیشنهاد نمی‌دهند.
داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی یا NSAIDs برای آرتروز
داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی، مؤثرترین داروهای خوراکی برای آرتروز هستند. این داروها با مسدود کردن آنزیم‌هایی که باعث درد و تورم میشوند اثر می‌گذارند. این داروهای استروئیدی علیه سیستم ایمنی بدن برای کمک به کاهش التهاب عمل می‌کنند و برای شرایط آرتروز خودایمنی مانند آرتروز روماتوئید توصیه میشوند. این داروها همچنین به‌صورت تزریقی در یک مفصل خاص تجویز میشوند. این داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی در درمان آرتروز مؤثر هستند که به اختصار NSAID نامیده شده و باعث کاهش درد میشوند.
انواع NSAIDها عبارت‌اند از:
- دیکلوفناک
- ایبوپروفن
- ناپروکسن
برخی از NSAIDها را میتوان بدون نسخه در داروخانه‌ها خریداری کرد. بااینحال، اغلب به دوزهای بالاتر نیاز است که توسط پزشک تجویز شود.
کوکسیب‌ها
دو مسکن ضدالتهابی دیگر با اثرات مشابه که کوکسیب نامیده میشوند عبارت‌اند از:
- سلکوکسیب
- اتوریکوکسیب
کوکسیب‌ها معمولاً به دو صورت قرص یا ژل قابل استفاده هستند.
NSAIDها و کوکسیب‌ها میتوانند درد را به‌طور مؤثری تسکین دهند، اما در عین حال عوارض جانبی نیز داشته باشند.
این عوارض جانبی به سن و سایر شرایط پزشکی شما بستگی دارند. مسکن‌های ضدالتهابی برای همه مناسب نیستند. افرادی که بیماری‌هایی ازقبیل مشکلات کلیوی یا زخم معده داشته‌اند، ممکن است از استفاده مداوم از این داروها منع شده یا دائما معاینه شوند. اما در بیشتر موارد کاهش دوز داروها می‌تواند از این آسیب‌های احتمالی جلوگیری کند.
عوارض جانبی بالقوه عبارت‌اند از:
- خونریزی در دستگاه گوارش
- افزایش خطر سکته مغزی
- افزایش خطر حمله قلبی
- آسیب کلیه
- زخم در معده
مسکن‌های اپیوئیدی
اوپیوئیدها، مسکن‌هایی هستند که در مراقبت‌های اورژانسی و به‌ویژه برای بیهوشی و درمان دردهای شدید استفاده میشوند. این داروها معمولاً به داروهای افیونی یا مخدر معروف هستند. مورفین شناخته‌شده‌ترین داروی مخدر است.
اوپیوئیدها عبارت‌اند از:
- مورفین
- بوپرنورفین
- کدئین
- هیدرومورفون
- اکسی کدون
- تاپنتادول
- تیلیدین
- ترامادول
بااینحال، هنگامی که صحبت از درد آرتروز به میان می‌آید، اوپیوئیدها نباید به‌طور معمول یا برای دوره‌های زمانی طولانی استفاده شوند. آنها میتوانند عوارض جانبی مختلفی مانند یبوست، حالت تهوع، کاهش میل جنسی، سرگیجه و خستگی ایجاد کنند و همچنین بر توانایی شما در رانندگی تأثیر بگذارند. همچنین مصرف بیش‌ازحد این داروها از عوامل تهدیدکننده زندگی است که با اعتیاد به این مواد شروع میشود. بنابراین این داروها باید طبق دستورالعمل‌های پزشک درمورد نحوه مصرف باشد و بدون مشورت با پزشک خود، دوز را افزایش ندهید. همین امر درمورد چسب‌های پوستی اپیوئیدی (پچ‌های فنتانیل) که باعث ایجاد مشکلات فراوانی در روند طبیعی زندگی میشوند نیز صدق میکند.
مطالعه بیشتر: انواع روشهای درمان آرتروز زانو
بنابراین بنا به توصیه پزشکان، از مصرف بیش از مدت یک تا سه ماه از اوپیوئیدها اجتناب کنید؛ زیرا میتوانند از نظر فیزیکی اعتیادآور باشند. بر اساس مطالعات انجام‌شده، حدود 6 درصد از افراد پس از مصرف طولانیمدت از این داروها معتاد میشوند.
کورتیکواستروئیدها
کورتیکواستروئیدها که بهعنوان استروئیدها نیز شناخته میشوند، گاهی‌اوقات برای کمک به درمان عود علائم آرتروز استفاده میشوند. آنها اغلب به مفصل آسیبدیده تزریق میشوند تا به سرعت التهاب را کاهش دهند.
کورتیکواستروئیدها درصورت استفاده برای درمان طولانیمدت ممکن است خطرات متعددی داشته باشند. برخی از عوارض جانبی احتمالی استفاده از کورتیکواستروئیدها عبارت‌اند از:
- سطح بالای قند خون
- فشار خون بالا
- کبودی
- عفونت
- تغییرات بینایی، مانند تاری دید
- زخم معده
برخی از داروهای کورتیکواستروئید که ممکن است برای کمک به درمان آرتروز استفاده شوند، شامل بتامتازون، کورتیزون، دگزامتازون و هیدروکورتیزون هستند.
داروهای آرتروز چگونه عمل می‌کنند؟
هدف اصلی درمان آرتروز، کمک به شما برای داشتن زندگی عادی و روزمره است. شاید نتوانید درد را به‌طور کامل از بین ببرید، اما داروها میتوانند به کنترل درد و ناراحتی کمک کرده و به شما امکان دهند آزادانه‌تر حرکت کنید و کیفیت زندگی بهتری داشته باشید. انواع مختلفی از داروها برای کاهش درد آرتروز وجود دارند که شامل قرص‌ها، کپسول‌ها، کرم‌ها و پمادهای موضعی و تزریقات داخل مفصلی میشوند.
عوارض جانبی احتمالی مصرف داروها
همه داروها میتوانند عوارض جانبی داشته باشند. گاهی‌اوقات این عوارض جدی هستند، اما بیشتر اوقات این‌طور نیست. درمورد عوارض جانبی احتمالی هر دارویی که مصرف می‌کنید، از پزشک یا داروساز خود بپرسید.
نگرانی اصلی درمورد داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) خوراکی، خطر عوارض جانبی گوارشی مانند زخم معده و خونریزی است. عوارض جدی‌تر اما نادرتر برخی از NSAIDs شامل مشکلات قلبی و آسیب کلیه هستند که ممکن است درصورت مصرف طولانیمدت با دوزهای بالا رخ دهند. اگر NSAID مصرف می‌کنید، باید سعی کنید آن را در کوتاه‌ترین زمان ممکن استفاده کنید. پزشک شما همچنین ممکن است پیشنهاد کند برای کاهش احتمال عوارض گوارشی، مهارکننده پمپ پروتون مصرف کنید.
داروهای موضعی NSAID (کرم‌ها و ژل‌ها) به‌ندرت عوارض جانبی دارند؛ زیرا به‌صورت موضعی عمل می‌کنند و جذب بدن نمی‌شوند. کرم کپسایسین نیز ممکن است باعث احساس سوزش کوتاه‌مدت شود.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنم؟
درصورت داشتن علائم آرتروز که بر زندگی روزمره شما تأثیر می‌گذارند، به پزشک مراجعه کنید. پزشک می‌تواند بهترین گزینههای درمانی را با شما در میان بگذارد.
قبل از مصرف هر دارویی، می‌توانید از پزشک یا داروساز خود سؤالات زیر را بپرسید:
- عوارض جانبی احتمالی چیست؟
- فواید آن چیست؟
- درصورت فراموش کردن یک دوز چه باید کرد؟
- درصورت تجربه عوارض جانبی چه باید کرد؟
اگر هنگام مصرف داروها احساس ناخوشی کردید، در اسرع وقت با پزشک خود صحبت کرده و بدون مشورت با او، داروی خود را قطع نکنید یا تغییر ندهید.
آیا جایگزینی برای این داروها وجود دارد؟
برخی افراد مکمل‌هایی مانند گلوکوزامین، روغن ماهی یا کورکومین را مفید می‌دانند. برخی دیگر نیز از درمانهای مکمل مانند طب سوزنی استفاده می‌کنند. بااینحال، شواهد باکیفیت بالایی وجود ندارند که نشان دهند این جایگزین‌ها در درمان یا تسکین درد آرتروز مؤثر هستند. اگر می‌خواهید داروهای مکمل را برای آرتروز خود امتحان کنید، ابتدا با پزشک یا داروساز مشورت کنید.
جمع‌بندی
هیچ درمانی برای آرتروز وجود ندارد، اما داروها میتوانند به شما در مدیریت بیماری کمک کنند. متخصص ممکن است درمانهای بدون نسخه را توصیه کند یا بر اساس نیازهای درمانی شما، داروهای خوراکی، تزریقی و موضعی مختلفی را تجویز نماید. در صورتی که روشهای ذکرشده مؤثر واقع نشوند، پزشک عمل جراحی را توصیه میکند. دکتر علیرضا جواهری، یکی از متخصصان حاذق درزمینه جراحی مشکلات زانو و لگن است. بنابراین اگر برای آرتروز نیاز به جراحی دارید، توصیه می‌کنیم با تلفن‌های مطب دکتر جواهری تماس بگیرید و از خدمات ما بهره‌مند شوید.
منابع
سوالات متداول
بهترین درمان برای آرتروز به عوامل مختلفی بستگی دارد. بهعنوان مثال، اگر اضافه وزن یا چاقی دارید، تغییر سبک زندگی برای کاهش وزن ممکن است بهترین درمان باشد، در حالی که مصرف NSAIDs ممکن است درمان مناسب برای کاهش التهاب در دیگر افراد باشد.
مطالب مشابه
عفونت زانو وضعیت پزشکی جدی‌ای است که اغلب به درمان فوری و تهاجمی نیاز دارد. هنگامی که باکتری‌ها باعث آلوده شدن مایع مفصلی (مایعی که مفصل زانو را روان میکند) میشوند، عفونتی به نام عفونت مفصلی اتفاق میفتد.
آرتریت زانو به التهاب و تخریب غضروف مفصل زانو اشاره دارد؛ غضروفی که وظیفه دارد بهعنوان ضربه‌گیر استخوان‌ها عمل کند و خم و راست شدن نرم و روان زانو را امکان‌پذیر سازد.
تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (پی آر پی) برای لگن، گزینه درمانی ترمیمی است که برای رفع درد و التهاب ناشی از بیماری‌هایی مانند آرتروز، پارگی‌های لابروم، یا سایر آسیب‌های بافت نرم طراحی شده است.
تاندونیت لگن، عارضه‌ای التهابی است که تاندون‌های اطراف مفصل لگن را درگیر میکند. می‌تواند منجر به درد، تورم و محدودیت حرکت شود و معمولاً در ورزشکاران و افرادی که حرکات تکراری ران انجام می‌دهند، مشاهده میشود.
آسیب‌های وارده به زانوها میتوانند در اثر رگ به رگ شدن یا پارگی رباط‌ها یا استفاده از بیش‌ازحد از زانو اتفاق بیفتند. زانو بزرگترین مفصل در بدن انسان است. این مفصل، ساق پا را به ران متصل میکند و به شما اجازه می‌دهد راه بروید، بدوید، بپرید، برقصید و در سایر فعالیت‌های روزانه شرکت کنید.
کیست‌های استخوان ساب کندرال (SBCs) کیسه‌های پر از مایعی هستند که در داخل مفاصلی مانند زانو، لگن و شانه تشکیل میشوند. این کیسه‌ها معمولاً در درجه اول با هیالورونیک اسید پر شده‌اند. هیالورونیک اسید مایعی در مایع مفصلی است که مفصل را روان میکند. کیست‌های استخوان ساب کندرال از نظر فنی کیست نیستند. در عوض، آنها ضایعات پر از مایع هستند که توسط استخوان احاطه شده‌اند.
شکستگی‌های استرسی در استخوان‌های پا و مچ پا شایع هستند؛ زیرا ما به‌طور مداوم با ایستادن، راه رفتن، دویدن و پریدن به آنها نیرو وارد می‌کنیم. در شکستگی استرسی، استخوان می‌شکند اما معمولاً جابجا نمی‌شود.
بونیون، برآمدگی استخوانی است که در لبه داخلی مفصل شست پا ایجاد میشود. اگر متوجه برآمدگی روی شست پا شدید، به‌ویژه اگر درد، سفتی یا بی‌حسی در انگشتان پا یا پای خود تجربه کردید، حتماً به متخصص مراجعه کنید.
استئوکندرال زانو، به آسیب یا صدمه به غضروف مفصلی صاف اطراف مفصل زانو و استخوان زیرین غضروف اشاره دارد. میزان آسیب ممکن است از پارگی غضروف یا ترک خفیف استخوان گرفته تا شکستن قطعه‌ای از استخوان در داخل مفصل متغیر باشد.
آرتروسنتز زانو که به آن آسپیراسیون نیز گفته میشود، روشی ساده برای تخلیه مایع از مفصل ازطریق سوزنی توخالی است. اگر مفصل شما ملتهب و متورم باشد، مایع اضافی در آن جمع میشود. تخلیه این مایع، مقداری از تورم و درد را تسکین می‌دهد و همچنین جهت بررسی آزمایشگاهی مورد استفاده قرار میگیرد.