آرتروز و داروهای مسکن تاثیرگذار در کاهش درد ناشی از آن
آرتروز زانو می تواند علائم و مشکلات مفصلی بسیاری از جمله التهاب، تورم، سفتی و مطمئناً درد مفاصل را ایجاد کند. اما داروهای آرتروز برای کمک به کاهش تقریباً همه انواع دردهای آرتروز در دسترس هستند.
داروهای آرتروز به طور کلی در کمک به افراد مبتلا به آرتروز برای مدیریت درد مفاصل و سایر علائم بسیار موثر هستند. با ما در ادامه مطلب همراه شوید تا بدانید که چه نوع داروهای آرتروزی در دسترس هستند و چگونه می توانند به آرتروز شما کمک کنند.
درد آرتروز زانو غالبا با مسکن های ضد التهابی قابل درمان و کنترل می‌باشد. اما بدلیل عوارض احتمالی ناشی از استفاده مداوم از آنها توصیه می‌شود فقط درصورت نیاز مبرم از این دارو ها استفاده شود و درمورد دوز مصرفی دارو ها دقت شود.
اگر به فکر مصرف داروهای مسکن درست قبل از ورزش هستید، بهتر است ابتدا با پزشک خود مشورت کنید.
حتما مطالعه کنید: کرم های موضعی درمان آرتروز
قرص استامینوفن
استامینوفن که بدون نسخه با نام تجاری تیلنول و غیره به فروش می رسد، اغلب یکی از اولین داروهایی است که برای کنترل درد، از جمله درد مفاصل ناشی از آرتروز توصیه می شود. اگر استامینوفن به درستی مصرف شود، عوارض جانبی ندارد. با این حال، مصرف بیش از حد می تواند منجر به آسیب کبدی شود، بنابراین هرگز بیش از مقدار تجویز شده مصرف نکنید و فقط در صورت نیاز از آن استفاده کنید.
داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی یا NSAIDs برای آرتروز
موثرترین داروهای خوراکی برای آرتروز هستند. این داروها با مسدود کردن آنزیم هایی که باعث درد و تورم می شوند اثر می گذارند. این داروهای استروئیدی علیه سیستم ایمنی بدن برای کمک به کاهش التهاب عمل می کنند و برای شرایط آرتروز خود ایمنی مانند آرتروز روماتوئید توصیه می شوند. این داروها همچنین به صورت تزریقی در یک مفصل خاص تجویز می شوند. کورتیکواستروئیدها را می توان به شکل قرص نیز مصرف کرد که بدون نسخه در دسترس نیستند.
این داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی در درمان آرتروز موثر هستند که به اختصار NSAID نامیده می‌شوند و باعث کاهش درد می‌شوند.
انواع NSAIDها عبارتند از:
- دیکلوفناک
- ایبوپروفن
- ناپروکسن
برخی از NSAID ها را می توان بدون نسخه در داروخانه ها خریداری کرد. با این حال، اغلب به دوزهای بالاتر نیاز است که توسط پزشک تجویز شود.
کوکسیب ها
دو مسکن ضد التهابی دیگر با اثرات مشابه که کوکسیب نامبده می‌شوند عبارتند از:
- سلکوکسیب
- اتوریکوکسیب
کوکسیب ها معمولا به دو صورت قرص و یا ژل قابل استفاده هستند.
NSAID ها و کوکسیب ها می توانند درد را به طور موثری تسکین دهند، اما در عین حال عوارض جانبی نیز داشته باشند.
این عوارض جانبی به سن و سایر شرایط پزشکی شما بستگی دارد. مسکن های ضد التهابی برای همه مناسب نیستند. افرادی که بیماری‌هایی از قبیل مشکلات کلیوی یا زخم معده داشته‌اند، ممکن است از استفاده مداوم از این داروها منع شوند یا دائما معاینه شوند. اما در بیشتر موارد کاهش دوز دارو ها میتواند از این آسیب های احتمالی جلوگیری کند.
عوارض جانبی بالقوه عبارتند از:
- خونریزی در دستگاه گوارش
- افزایش خطر سکته مغزی
- افزایش خطر حمله قلبی
- آسیب کلیه
- زخم در معده
مسکن های اپیوئیدی
اوپیوئیدها مسکن هایی هستند که در مراقبت های اورژانسی و ویژه برای بیهوشی و درمان دردهای شدید استفاده می شوند. این دارو ها معمولا به داروهای افیونی یا مخدر معروف هستند. مورفین شناخته شده ترین داروی مخدر است.
اوپیوئید ها عبارتند از:
با این حال، هنگامی که صحبت از درد آرتروز به میان می آید، اوپیوئید ها نباید به طور معمول یا برای دوره های زمانی طولانی استفاده شوند. آنها می توانند عوارض جانبی مانند یبوست، حالت تهوع، کاهش میل جنسی، سرگیجه و خستگی ایجاد کنند و همچنین بر توانایی شما در رانندگی تأثیر بگذارند. همچنین مصرف بیش از حد از این دارو ها از عوامل تهدید کننده زندگی است که با اعتیاد به این مواد شروع می‌شود. بنابراین این دارو ها باید طبق دستورالعمل‌های پزشک در مورد نحوه مصرف باشد و بدون مشورت با پزشک خود، دوز را افزایش ندهید. همین امر در مورد چسب های پوستی اپیوئیدی (پچ های فنتانیل) نیز وجود دارد که باعث ایجاد مشکلات فراوانی در روند طبیعی زندگی می‌شود.
مطالعه بیشتر: درمان قطعی آرتروز زانو چیست؟
بنابراین بنا به توصیه‌ی پزشکان، از مصرف بیش از مدت یک تا سه ماه از اوپیوئید ها اجتناب کنید، زیرا می‌توانند از نظر فیزیکی اعتیادآور باشند. بر اساس برآوردهای انجام شده از مطالعات، حدود 6 درصد از افراد پس از استفاده طولانی تر از آنها معتاد می شوند.
منابع:
مطالب مشابه
در اختلال کوتاهی پا اندازه پاهای بیمار قرینه نیست و مقداری اختلاف در طول پاها وجود دارد. اگر این اختلاف طول کمتر از ۲ سانتی‌متر باشد، به درمان نیاز ندارد اما اگر اختلاف طولی بیشتر از آن باشد، می‌توان با درمان های جراحی این اختلال را مدیریت یا درمان کرد.
تجربه بیمارانی که تعویض مفصل لگن انجام داده اند به شما کمک می کند از واقعیت های زندگی این افراد بعد از عمل و نحوه بازگشت آنها به انجام فعالیت های مورد علاقه شان مطلع شوید تا بتوانید بهترین تصمیم را برای خود بگیرید.
میانگین سنی بیماران تعویض مفصل زانو معمولاً بین 50 تا 80 سال است، سن به‌تنهایی معیار تعیین‌کننده برای انجام جراحی تعویض زانو نیست. بسیاری از عوامل دیگر ازجمله وضعیت سلامت ، مزایای بالقوه جراحی و طول عمر پروتز در نظر گرفته می‌شوند.
. یکی از مهم‌ترین خطرات، افزایش احتمال بروز مشکلات قلبی، به‌ویژه در 90 روز اول پس از جراحی است. مشکلات قلبی که ممکن است پس از جراحی تعویض مفصل رخ دهند شامل حمله قلبی، ایست قلبی و آریتمی یا ضربان قلب نامنظم هستند.
اگر بیمار مبتلا به پوکی استخوان پس از جراحی تعویض مفصل زانو یا مفصل لگن- حتی سال‌ها بعد از عمل - زمین بخورد، استخوان‌های ضعیف اطراف ایمپلنت ممکن است به راحتی دچار شکستگی شوند.
بیمارانی که قبل و بعد از تعویض مفصل سیگار می کشند، 10 برابر بیشتر از غیرسیگاری‌ها نیاز به جراحی مجدد دارند. همچنین، احتمال بروز عوارضی مانند لخته شدن خون، ضربان قلب نامنظم و نارسایی کلیه در آنها بیشتر است.
درمانی خانگی مینیسک زانو به کاهش درد ناشی از پارگی مینیسک زانو کمک می‌کنند. اما برای درمان قطعی به مراجعه به پزشک و استفاده از روش‌های درمانی اصولی‌تر ازجمله دارودرمانی و گاهاً عمل جراحی نیاز است.
کندروپلاستی یا دبریدمان توسط آرتروسکوپی عمل جراحی‌ای است که برای صاف کردن غضروف آسیب‌دیده در زانو استفاده می‌شود. این روش کم تهاجمی از دوربین کوچکی به نام آرتروسکوپ برای بررسی داخل و از ابزارهای کوچک برای ترمیم زانو استفاده می‌کند.
سندرم باند ایلیوتیبیال (ITBS) یک آسیب شایع جانبی زانو است. استفاده بیش‌ازحد و خمیدگی و کشیدگی مکرر زانو معمولاً باعث این نوع آسیب می‌شود. زمانی این آسیب رخ می‌دهد که باند IT سفت، تحریک یا ملتهب شود.
آسیب‌های ورزشی معمولاً باعث پارگی رباط صلیبی قدامی می‌شوند و احتمالاً برای ترمیم آن به جراحی نیاز خواهید داشت. اکثر افراد بهبودی کامل پیدا می‌کنند و ورزش را بدون عواقب طولانی‌مدت از سر می‌گیرند.