اسپاسم عضلانی (که به آن گرفتگی عضلانی نیز گفته میشود) زمانی رخ می‌دهد که عضله شما به‌طور غیرارادی و اجباری‌به طور غیرقابل کنترلی منقبض شده و نمی‌تواند شل شود. اسپاسم عضلانی مشکلی کاملاً طبیعی و شایع است و میتواند بخشی یا تمام یک عضله یا چند ماهیچه را در یک گروه درگیر کند.
انواع اسپاسم عضلانی
اسپاسم عضلانی میتواند در هر نقطه از بدن اتفاق بیفتد. برخی از رایج‌ترین انواع آن عبارت‌اند از:
- اسپاسم کمر
- اسپاسم بازو
- گرفتگی عضلات پا و آسیب چارلی هورس (پا چنگه)
- اسپاسم گردن
- گرفتگی قفسه سینه
- گرفتگی شکم
- اسپاسم قفسه سینه
علل اسپاسم عضلانی
درد عضلانی، خستگی و استفاده بیش‌ازحد از عضلات، شایع‌ترین علل اسپاسم عضلانی هستند. دلایل دیگر شامل استرس یا اضطراب هستند که میتوانند منجر به انقباض عضلانی در صورت شوند. اعصاب به دام‌افتاده میتوانند منجر به اسپاسم در پشت شوند.
ورزشکارانی که قبل از ورزش یا ورزش در شرایط بسیار گرم بدن خود را گرم نمی‌کنند، ممکن است دچار اسپاسم عضلانی شوند. به‌عنوان مثال، آسیب چارلی هورس اصطلاحی است که اغلب برای توصیف اسپاسم در عضلات ساق پای دونده استفاده میشود. عدم نوشیدن آب کافی قبل از ورزش نیز میتواند باعث اسپاسم عضلانی شود.
برخی افراد نسبت به سایرین در برابر اسپاسم عضلانی آسیب‌پذیرتر هستند. کسانی که بیشتر در معرض خطر هستند عبارت‌اند از:
- بزرگسالان مسن‌تر
- ورزشکاران
- افراد دارای اضافه وزن یا چاقی
- افراد باردار
- افراد مبتلا به دیابت
- بیماران کلیوی
- بیماران مبتلا به کم‌کاری تیروئید
افرادی که دارای بیماری‌های خاصی مانند اختلالات عصبی یا مشکلات مربوط به تیروئید هستند، نیز اسپاسم عضلانی بیشتری را تجربه می‌کنند.
اسپاسم عضلانی معمولاً نگران‌کننده نیست، اما در برخی موارد، میتواند نشانه‌ای از اختلالی عصبی باشد که بر مغز یا نخاع که مسئول حرکت عضلات هستند، تأثیر می‌گذارد.
علائم اسپاسم عضلانی
تمام اسپاسمهای عضلانی با درد همراه نیستند، اما برخی ممکن است دردناک باشند. در این حالت، ممکن است حس شود که عضله به‌طور ناگهانی و خودبه‌خودی تکان می‌خورد یا می‌پرد؛ این حالت معمولاً فقط چند ثانیه طول می‌کشد. برخی افراد حتی میتوانند این حرکت عضله را مشاهده کنند.
در مواقعی، ممکن است احساس شود که کل عضله دچار گرفتگی شده و امکان حرکت ندارد. این حالت بیشتر در پاها اتفاق میفتد و میتواند بسیار دردناک باشد. عضله سفت و سخت میشود و این گرفتگی ممکن است طی چند دقیقه یا کمی بیشتر از بین برود، اما ممکن است تا مدتی عضله همچنان درد داشته باشد.
اگر اسپاسم عضلانی ناشی از مشکلی عصبی باشد، فرد معمولاً با علائم دیگری نیز مواجه خواهد شد. این علائم میتوانند شامل موارد زیر باشند:
- درد در ناحیه کمر، گردن یا سر
- ضعف در عضلات
- بی‌حسی پوست
- احساس سوزن‌سوزن شدن
- لرزش
- کاهش هماهنگی
- حرکات کند
- دوبینی
- مشکلات خواب
- فلج
عوامل خطر اسپاسم عضلانی چیست؟
بسیاری از افراد در طول زندگی خود دچار اسپاسم عضلانی می‌شوند؛ از قولنج در نوزادان گرفته تا مشکلاتی مانند سنگ کلیه. میزان این خطر بر اساس سابقه پزشکی، شغل و سطح فعالیت بدنی فرد متفاوت است. در اینجا به چند مثال اشاره می‌کنیم:
- کارگران ساختمانی و کارخانه‌ای که در محیط‌های گرم فعالیت می‌کنند، در معرض خطر کم‌آبی و گرفتگی ناشی از گرما قرار دارند. این مشکل در ورزشکاران نیز، چه حرفه‌ای و چه آماتور، ممکن است رخ دهد.
- افرادی که به بیماری شریان محیطی مبتلا هستند، ممکن است در شب دچار گرفتگی عضلات پا شوند. عوامل خطری مشابه با سکته مغزی و حمله قلبی، مانند فشار خون بالا، کلسترول بالا، دیابت و سیگار کشیدن، در این افراد نقش دارند.
- افرادی با اختلالات عصبی زمینهای نیز بیشتر در معرض خطر ابتلا به اسپاسم عضلانی هستند.
تشخیص اسپاسم عضلانی
اسپاسم عضلانی معمولاً به‌دلیل فعالیت بدنی شدید، به‌ویژه در شرایط گرم و مرطوب، رخ می‌دهد و افراد اغلب قادر به تشخیص آن هستند. اما اگر اسپاسم عضلانی شدید، طولانی‌مدت یا مکرر باشد، مشورت با متخصص میتواند به تشخیص علت آن کمک کند.
فرایند تشخیص اسپاسم عضلانی معمولاً با گرفتن شرح حال و انجام معاینه فیزیکی آغاز میشود. در این مرحله، اطلاعاتی مانند زمان شروع اسپاسم‌ها، مدت‌زمان بروز آنها، شدت و میزان تکرار، و اینکه آیا اسپاسم‌ها ریتمیک یا تصادفی هستند، به پزشک کمک می‌کنند. همچنین، توجه به گروه عضلانی درگیر و وضعیت عمومی بیمار مانند سابقه بیماریها و مصرف داروها و مکمل‌ها، میتواند در تشخیص مؤثر باشد.
سابقه برخی بیماریها مانند دیابت، کم‌کاری تیروئید، مشکلات کلیوی یا آسیب‌های نخاعی میتواند به‌عنوان علل احتمالی اسپاسم عضلانی مطرح شود. همچنین، وضعیت شغلی فرد و میزان فعالیت بدنی روزانه او نیز در تشخیص بسیار مهم است. به‌عنوان مثال، کار در محیط‌های گرم و یا علائم کم‌آبی بدن میتوانند به تشخیص کمک کنند.
در برخی مواقع، ممکن است معاینه فیزیکی در زمانی که اسپاسم وجود ندارد، نتایج نرمالی داشته باشد. بااین‌حال، معاینه فیزیکی میتواند نشانه‌هایی از مشکلات زمینهای را آشکار کند. برای مثال، در صورتی که بیمار از گرفتگی عضلات پا شکایت داشته باشد، لمس و بررسی نبض در ناحیه پا میتواند به تشخیص تصلب شرایین کمک کند.
اگر اسپاسم عضلانی شدید و همراه با درد باشد، ممکن است بیمار به بخش اورژانس مراجعه کند. در این شرایط، شرح حال دقیق و معاینه فیزیکی برای شناسایی منبع درد و کنترل علائم مهم است. به‌عنوان مثال، درد ناشی از سنگ کلیه یا مشکلات کیسه صفرا ممکن است با علائم دیگری چون حالت تهوع همراه باشند. همچنین، بیمارانی که مبتلا به سندرم روده تحریک‌پذیر هستند، ممکن است با علائمی مانند اسپاسمهای شدید روده، درد شکمی، یبوست یا اسهال مواجه شوند.
در صورتی که اسپاسمهای عضلانی مکرر رخ دهند و علت آنها ازطریق شرح حال و معاینه فیزیکی به‌راحتی شناسایی نشود، انجام آزمایشات تکمیلی ضروری خواهد بود. این آزمایشات شامل موارد زیر هستند:
- آزمایش خون (CBC): این آزمایش برای بررسی کم‌خونی و مشکلات خون‌شناسی انجام میشود.
- آزمایش الکترولیتها: بررسی سطح سدیم، پتاسیم، کلسیم و منیزیم برای ارزیابی تعادل الکترولیتی بدن که میتواند باعث اسپاسم عضلانی شود.
- آزمایش گلوکز و کراتینین: این آزمایشات برای بررسی عملکرد کلیه‌ها و مشکلات متابولیکی مرتبط با بیماری‌های مزمن انجام می‌شوند.
- آزمایش عملکرد تیروئید: برای بررسی کم‌کاری تیروئید که میتواند عاملی در ایجاد اسپاسم عضلانی باشد.
اگر اسپاسمهای عضلانی طولانی و مداوم باشند، احتمال آسیب به بافت عضلانی وجود دارد. در این صورت، آزمایش خون کراتین فسفوکیناز (CPK) میتواند به تشخیص آسیب عضلانی کمک کند. این آنزیم توسط بافت‌های آسیب‌دیده وارد خون میشود و افزایش سطح آن نشاندهنده رابدومیولیز است که ممکن است به نارسایی کلیه منجر شود.
در صورتی که اختلالات عصبی یا عضلانی مطرح باشند، الکترومیوگرافی (EMG) برای بررسی فعالیت عضلانی و عصبی انجام میشود. این آزمایش میتواند مشکلاتی مانند بیماری‌های عصبی-عضلانی را تشخیص دهد.
همچنین، درصورت مشکوک بودن به بیماری شریان محیطی، آزمایش‌هایی مانند شاخص مچ پا-بازویی (ABI)، سونوگرافی و آنژیوگرافی (با استفاده از سی‌تی اسکن یا ام‌آرآی) برای بررسی جریان خون و مشکلات عروقی در ناحیه موردنظر انجام میشود.
درنهایت، اگر اسپاسمهای عضلانی به‌ویژه در شب‌ها با اختلالات خواب همراه باشند، انجام مطالعات خواب میتواند به تشخیص و درمان این مشکل کمک کند.
درمان اسپاسم عضلانی چیست؟
برای کاهش و درمان اسپاسم عضلانی، روش‌های خانگی مختلفی وجود دارند که برای بسیاری از افراد مؤثر هستند. بااین‌حال، مطالعات کنترل‌شده نشان داده‌اند که شواهد موجود درمورد اثربخشی برخی از این درمان‌ها محدود هستند. در اینجا چند روش درمانی وجود دارند که می‌توانید امتحان کنید:
- کشش عضلانی: کشش عضله‌ای که دچار اسپاسم شده است میتواند به تسکین و حتی توقف اسپاسم کمک کند. کشش مناسب میتواند عضلات ساق پا، ران، پشت و گردن را تسکین دهد. انجام کشش در ناحیه آسیب‌دیده به کاهش انقباض و افزایش جریان خون کمک میکند.
- ماساژ عضلانی: ماساژ یکی از روش‌های مؤثر برای کاهش درد و اسپاسم عضلانی است. با مالش آرام عضله‌ای که اسپاسم کرده، می‌توانید به تسکین آن کمک کنید. برای اسپاسمهای مداوم در ناحیه کمر، نیشگون گرفتن اطراف ناحیه مبتلا به‌مدت چند دقیقه میتواند مفید باشد. اگر خودتان نمی‌توانید به این ناحیه دسترسی پیدا کنید، بهتر است از شخص دیگری کمک بگیرید.
- درمان با یخ یا گرما: استفاده از گرما یا سرما یکی از روش‌های مؤثر برای درمان اسپاسم و درد است. برای اسپاسمهای مداوم، می‌توانید کیسه‌ای یخ را به‌مدت 15 تا 20 دقیقه چند بار در روز روی ناحیه اسپاسم‌دار قرار دهید. توجه داشته باشید که یخ باید در حوله یا پارچه نازک پیچیده شود تا از تماس مستقیم با پوست جلوگیری شود. در کنار یخ، استفاده از پد گرم‌کننده نیز میتواند مفید باشد. برای این کار، پدی گرم‌کننده را به‌مدت 15 تا 20 دقیقه روی ناحیه اسپاسم‌دار قرار دهید. معمولاً بهتر است درمان با یخ را ابتدا انجام دهید؛ زیرا یخ التهاب را کاهش می‌دهد، در حالی که گرما ممکن است التهاب را بدتر کند. استفاده از حمام گرم، دوش آب گرم یا اسپا نیز میتوانند به شل شدن عضلات و کاهش اسپاسم کمک کنند.
- آبرسانی مناسب: هنگامی که دچار اسپاسم عضلانی می‌شوید، نوشیدن آب میتواند به تسکین این وضعیت کمک کند. برای جلوگیری از اسپاسمهای عضلانی، هیدراته ماندن بسیار مهم است؛ به‌ویژه در مواقعی که فعالیت بدنی شدید دارید یا در محیط‌های گرم قرار دارید. بر اساس توصیه‌های هیئت غذا و تغذیه، حدود 80 درصد از آب مورد نیاز بدن از نوشیدنی‌ها و 20 درصد از مواد غذایی تأمین میشود. مصرف مداوم آب و نوشیدنی‌های سالم به حفظ تعادل الکترولیتی و جلوگیری از اسپاسمهای عضلانی کمک خواهد کرد.
- ورزش ملایم: در برخی موارد انجام فعالیت‌های ورزشی سبک قبل از خواب میتواند به کاهش گرفتگی عضلات پا در شب کمک کند. این مشکل میتواند در حدود 60 درصد از بزرگسالان رخ دهد. چند نمونه از ورزش‌های سبک شامل موارد زیر هستند:
- دویدن
- بالا و پایین رفتن از پله‌ها
- استفاده از دوچرخه ثابت به‌مدت چند دقیقه
- پرش روی ترامپولین
اگرچه ورزش‌های سبک میتوانند مفید باشند، فعالیت‌های ورزشی متوسط یا شدید ممکن است بر کیفیت خواب تأثیر بگذارند. بنابراین بهتر است از این نوع ورزش‌ها قبل از خواب پرهیز کنید.
- داروهای بدون نسخه: داروهی بدون نسخه میتوانند به تسکین اسپاسم عضلانی کمک کنند:
- NSAIDها (داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی). این داروها با کاهش التهاب و درد، تسکین ایجاد می‌کنند.
- آب ترشی: نوشیدن مقدار کمی آب ترشی ممکن است اسپاسم عضلانی را در عرض 30 تا 35 ثانیه تسکین دهد. این اثر به بازگرداندن تعادل الکترولیتها نسبت داده میشود.
- مکمل‌ها: قرص‌های نمک، ویتامین B-12 و مکمل‌های منیزیم برخی از گزینه‌هایی هستند که برای درمان یا پیشگیری از اسپاسم عضلانی استفاده می‌شوند. بااین‌حال، شواهد مؤثری برای اثربخشی آنها وجود ندارند.
- شل‌کننده‌های طبیعی عضلات: نوشیدن چای بابونه، افزودن کپسایسین به غذاها و بهبود خواب ازجمله شل‌کننده‌های طبیعی عضلات هستند.
- کرم‌های موضعی ضدالتهاب و مسکن درد: کرم‌های مسکن بدون نسخه، که حاوی موادی مانند لیدوکائین، کافور یا منتول هستند، ممکن است به تسکین اسپاسم عضلانی کمک کنند. همچنین، ژل‌های نرم‌کننده‌ای که از کورکوما لونگا (زردچوبه) و دانه کرفس تهیه می‌شوند، ممکن است در کاهش درد و التهاب مؤثر باشند.
- هایپرونتیلاسیون: مطالعه‌ای در سال 2016 گزارش کرد که تهویه سریع‌تر و سخت‌تر از معمول (هایپرونتیلاسیون) میتواند به تسکین اسپاسمهای عضلانی مرتبط با ورزش کمک کند. این روش شامل تنفس سریع‌تر از 20 تا 30 نفس در دقیقه است. بااین‌حال، اگر دچار اضطراب هستید، هایپرونتیلاسیون ممکن است احساس وحشت ایجاد کند و بنابراین گزینه مناسبی نخواهد بود.
- داروهای تجویزی: اگر اسپاسم عضلانی مداوم و شدید باشد، پزشک ممکن است داروهای تجویزی مانند شل‌کننده‌های عضلانی یا داروهای ضددرد را توصیه کند. شل‌کننده‌های عضلانی که برای اسپاسمهای عضلانی تجویز می‌شوند، معمولاً شل‌کننده‌های عضلانی اسکلتی مرکزی (SMRs) هستند و معمولاً فقط برای دوره‌های کوتاه مدت (2 تا 3 هفته) تجویز می‌شوند.
پیشگیری از اسپاسم عضلانی
پیشگیری، راهکار اصلی برای جلوگیری از اکثر موارد اسپاسم عضلانی است. ازآنجایی‌که این اسپاسم‌ها اغلب با کم‌آبی و عدم تعادل الکترولیتها همراه هستند، حفظ هیدراتاسیون بدن بسیار اهمیت دارد. اگر کم‌آبی بدن ناشی از بیماری‌هایی همراه با تب، استفراغ یا اسهال باشد، کنترل این علائم و جایگزینی مایعات ازدست‌رفته میتواند به جلوگیری از اسپاسم کمک کند. همچنین، برای کسانی که در محیط‌های گرم کار یا ورزش می‌کنند، نوشیدن مایعات کافی برای پیشگیری از کم‌آبی ضروری است؛ بهتر است قبل از آغاز فعالیت در چنین شرایطی، بدن به‌خوبی هیدراته شود.
علاوه‌براین، عضلات باید برای فعالیت‌هایی که انتظار انجام آنها را دارند، آماده شوند. همان‌طور که ورزشکاران پیش از مسابقه بدن خود را با کشش و گرم کردن آماده می‌کنند، افراد غیرورزشکار نیز باید پیش از انجام کارهای سنگین مانند جابه‌جایی بار، چمن‌زنی یا برف‌روبی، عضلات خود را گرم کنند.
چه زمانی برای اسپاسم عضلانی به پزشک مراجعه کنیم؟
به‌طور کلی، اسپاسم، پرش و گرفتگی عضلانی معمولاً جای نگرانی ندارند. این مشکلات بیشتر در افرادی که به‌طور منظم ورزش می‌کنند یا ورزشکاران دیده می‌شوند.
بااین‌حال، در برخی موارد، اسپاسمهای مکرر عضلانی ممکن است نشانه‌ای از بیماری‌ای زمینهای مانند مولتیپل اسکلروزیس، بیماری تیروئید یا سیروز کبدی باشند. همچنین ممکن است به مشکلاتی در موارد زیر اشاره داشته باشند:
- تغذیه
- گردش خون
- متابولیسم
- اعصاب
- هورمون‌ها
در صورتی که فردی به‌طور مداوم دچار اسپاسمهای شدید یا دردناک عضلانی میشود، بهتر است با پزشک مشورت کند.
جمع‌بندی
اسپاسم عضلانی به انقباض ناگهانی و غیرارادی عضلات گفته میشود که میتواند در اثر عوامل مختلفی مانند کمبود الکترولیتها (نظیر کلسیم، منیزیم و پتاسیم)، خستگی عضلانی، کم‌آبی بدن، یا بیماری‌های عصبی به‌وجود آید. این اسپاسم‌ها معمولاً دردناک و موقت هستند اما ممکن است درصورت تداوم، به بررسی و درمان بیشتری نیاز داشته باشند.
پیشگیری و مدیریت اسپاسمهای عضلانی اغلب با مصرف آب کافی، رعایت تعادل الکترولیتها، و انجام تمرینات کششی و تقویت‌کننده عضلات امکان‌پذیر است. در مواردی که اسپاسم‌ها مکرر و شدید هستند، مشورت با پزشک برای ارزیابی عوامل زمینهای و تجویز درمان‌های مناسب توصیه میشود. دکتر علیرضا جواهری یکی از متخصصان باتجربه و دلسوز درزمینه درمان بیماری‌های عضلانی است. بنابراین اگر دچار اسپاسم عضلانی می‌شوید، با تلفن‌های مطب تماس بگیرید و برای ویزیت هماهنگ کنید.
منابع
سوالات متداول
این حس برای هر کسی متفاوت است. اما احتمالاً وقتی اتفاق میفتد، آن را تشخیص می‌دهید. برخی از اسپاسمهای عضلانی باعث پرش و لرزش می‌شوند اما دردی ندارند. اسپاسمهای دیگر آنقدر دردناک هستند که تا زمانی که تمام نشوند، نمی‌توانید حرکت کنید. حتی ممکن است متوجه شوید که عضله شما بدشکل به نظر می‌رسد یا در هنگام لمس سفت است. اسپاسم‌ها معمولاً از چند ثانیه تا ۱۵ دقیقه یا بیشتر طول می‌کشند و ممکن است چندین بار قبل از ناپدید شدن عود کنند (تکرار شوند).
مطالب مشابه
عمل کوردکامپرشن لگن، عملی جراحی است که برای درمان استئونکروز مفصل ران استفاده میشود. این روش شامل ایجاد سوراخی بزرگ، یا چندین سوراخ کوچک در استخوان مرده سر استخوان ران به منظور کاهش فشار در استخوان است. این کار امکان افزایش جریان خون را فراهم کرده و کانال‌هایی برای رگ‌های خونی جدید ایجاد میکند تا مناطق آسیب‌دیده مفصل ران را تغذیه کنند. این روش میتواند تخریب استخوان و مفصل ران را کُند یا متوقف کند.
پس از جراحی رباط صلیبی، تجربه مقداری درد طبیعی است. سطوح درد میتوانند بر اساس شرایط فردی متفاوت باشند، اما به‌طور کلی، درد خفیف تا متوسط نشان می‌دهد که بدن در حال بهبودی است. اما درد شدید ، تیز یا دردی که به‌جای بهبودی، بدتر شود نگران‌کننده است و گاها نشانه عفونت، لخته‌ی خون یا بهبود نامناسب است.
عفونت مفصل لگن وضعیتی جدی است که زمانی رخ می‌دهد که میکروارگانیسم‌های مضر مانند باکتری‌ها، ویروس‌ها یا قارچ‌ها به لگن یا بافت استخوانی اطراف آن حمله کنند. این عفونت‌ها میتوانند باعث درد شدید، تورم و سفتی قابل توجهی شوند و حرکت یا استفاده عادی از مفصل لگن را دشوار سازند.
عفونت زانو وضعیت پزشکی جدی‌ای است که اغلب به درمان فوری و تهاجمی نیاز دارد. هنگامی که باکتری‌ها باعث آلوده شدن مایع مفصلی (مایعی که مفصل زانو را روان میکند) می‌شوند، عفونتی به نام عفونت مفصلی اتفاق میفتد.
آرتریت زانو به التهاب و تخریب غضروف مفصل زانو اشاره دارد؛ غضروفی که وظیفه دارد به‌عنوان ضربه‌گیر استخوان‌ها عمل کند و خم و راست شدن نرم و روان زانو را امکان‌پذیر سازد.
تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (پی آر پی) برای لگن، گزینه درمانی ترمیمی است که برای رفع درد و التهاب ناشی از بیماری‌هایی مانند آرتروز، پارگی‌های لابروم، یا سایر آسیب‌های بافت نرم طراحی شده است.
تاندونیت لگن، عارضه‌ای التهابی است که تاندون‌های اطراف مفصل لگن را درگیر میکند. میتواند منجر به درد، تورم و محدودیت حرکت شود و معمولاً در ورزشکاران و افرادی که حرکات تکراری ران انجام میدهند، مشاهده میشود.
آسیب‌های وارده به زانوها میتوانند در اثر رگ به رگ شدن یا پارگی رباط‌ها یا استفاده از بیش‌ازحد از زانو اتفاق بیفتند. زانو بزرگترین مفصل در بدن انسان است. این مفصل، ساق پا را به ران متصل میکند و به شما اجازه می‌دهد راه بروید، بدوید، بپرید، برقصید و در سایر فعالیت‌های روزانه شرکت کنید.
کیست‌های استخوان ساب کندرال (SBCs) کیسه‌های پر از مایعی هستند که در داخل مفاصلی مانند زانو، لگن و شانه تشکیل می‌شوند. این کیسه‌ها معمولاً در درجه اول با هیالورونیک اسید پر شده‌اند. هیالورونیک اسید مایعی در مایع مفصلی است که مفصل را روان میکند. کیست‌های استخوان ساب کندرال از نظر فنی کیست نیستند. در عوض، آنها ضایعات پر از مایع هستند که توسط استخوان احاطه شده‌اند.
شکستگی‌های استرسی در استخوان‌های پا و مچ پا شایع هستند؛ زیرا ما به‌طور مداوم با ایستادن، راه رفتن، دویدن و پریدن به آنها نیرو وارد می‌کنیم. در شکستگی استرسی، استخوان می‌شکند اما معمولاً جابجا نمی‌شود.