زنان معمولاً راحتی را فدای مد می‌کنند و از رژیم غذایی برای کاهش وزن استفاده می‌کنند تا لباسشان سایزشان شود. این فلسفه‌ای است که به بهترین وجه توسط نقاش امپرسیونیست فرانسوی پیر آگوست رنوار گفته شده است: «درد می‌گذرد، اما زیبایی باقی می‌ماند». اما وقتی صحبت از پوشیدن کفش پاشنه بلند می‌شود، این نقل قول نمی‌تواند درست باشد. درد پا از بین نمی‌رود و می‌تواند منجر به آسیب طولانی‌مدت شود.
کفش‌های پاشنه بلند با بدن ما چه می‌کنند؟
تحقیقات اخیر نشان می‌دهند که بیش از یک‌سوم زنان به‌دلیل پوشیدن طولانی‌مدت کفش‌های پاشنه بلند از مشکلات دائمی رنج می‌برند. این مشکلات می‌توانند از سن 20 سالگی شروع شوند.
درست همان لحظه که زنی پاهای خود را در یک جفت کفش پاشنه بلند فرو می‌برد، مرکز تعادل و سهولت عمومی راه رفتن خود را تغییر می‌دهد.
گیر کردن پاشنه در شکاف پیاده‌رو، راه رفتن بر روی سنگفرش ناهموار یا اشتباهات محاسباتی ساده باعث افتادن یا تلوتلو خوردن در حین راه رفتن با کفش‌های پاشنه بلند می‌شود. این مسئله منجر به خطر پیچ‌خوردگی مچ پا یا رگ به رگ شدن زانو می‌شود.
ریسک‌های بلندمدت
تغییر مرکز ثقل نه تنها بر تعادل شما تأثیر می‌گذارد، بلکه باعث توزیع مجدد وزن در بدن می‌شود. درواقع در حین پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند نسبت به کفش‌های تخت به‌صورت کاملاً متفاوت می‌ایستید. در این حالت هم ترازی بدن به سمت جلو تغییر می‌کند و بر نقاطی از بدن که هرگز برای آن فشار و تنش ساخته نشده‌اند، فشار وارد می‌کند. این تراز تغییر‌یافته بر بسیاری از نواحی بدن ازجمله قسمت فوقانی، پشت، گردن، کمر، لگن، زانو، ساق پا، مچ پا و پا تأثیر می‌گذارد.
تأثیر کفش‌های پاشنه بلند روی نواحی بدن
کفش‌های پاشنه بلند بر نواحی مختلف بدن ازجمله موارد زیر تأثیر می‌گذارند:
- کمر. هنگامی که مرکز تعادل شما به سمت جلو تغییر می‌کند، کمر خود را خم می‌کنید تا تغییر مرکز تعادل جبران شود و این وضعیت ستون فقرات شما را تغییر می‌دهد و به اعصاب پشت فشار می‌آورد. این مسئله می‌تواند باعث سیاتیک شود. سیاتیک اختلالی دردناک است که در آن اعصاب به دام می‌افتند و باعث ایجاد درد و بی‌حسی تا پایین پاها می‌شود.
- ناحیه گردن و شانه. موقعیت و انحنای ناحیه گردن و شانه می‌توانند به‌طور قابل توجهی تحت تأثیر وضعیت انطباقی بدن قرار گیرد تا هنگام پوشیدن کفش پاشنه بلند تعادل را حفظ کند. این مسئله می‌تواند بر درد بالای کمر، گردن و سردرد تأثیر بگذارد.
- لگن و ران ها. لگن به سمت جلو خم می‌شود تا وزن افزایش‌یافته را بر روی قسمت توپی پا ( ناحیه زیر انگشتان در کف پا). این امر باعث افزایش قوس کمر شما می‌شود (لوردوز کمری شما را افزایش می‌دهد) و فشار بیشتری را بر روی کمر و ناحیه لگن وارد می‌کند و می‌تواند منجر به سفتی و درد در این ناحیه شود.
- زانو. زانوهای شما بار عمده تغییرات وضعیتی را تحمل می‌کنند. مطالعات نشان می‌دهند که کفش‌های پاشنه بلند فشار زیادی را هم بر روی جلو و هم بر پشت زانو وارد می‌کنند. یک مطالعه نشان داد که پوشیدن کفش پاشنه بلند فشار وارده به داخل زانو را تا 26 درصد افزایش می‌دهد. آرتروز زانو در میان زنانی که در بیشتر دوران بزرگسالی خود از کفش‌های پاشنه بلند استفاده می‌کنند شایع است.
- ماهیچه ساق پا. ماهیچه ساق پا به‌طور طبیعی هنگام راه رفتن منقبض می‌شود. این انقباض هنگام راه رفتن با کفش پاشنه بلند تشدید می‌شود. با استفاده طولانی‌مدت از کفش پاشنه بلند، ساق پا می‌تواند برای همیشه کوتاه و سفت شود. این امر می‌تواند منجر به درد پا، زانو یا لگن شود. آشیل تاندونی است که ساق پا را به پا متصل می‌کند. این تاندون به گونه‌ای طراحی شده است که انعطاف‌پذیر باشد، اما استفاده طولانی‌مدت از کفش پاشنه بلند منجر به کوتاه شدن تاندون می‌شود. پس از کوتاه شدن تاندون، کشش بسیار دردناک است و پوشیدن کفش‌های صاف برای خانم‌ها دشوار می‌شود؛ زیرا این امر باعث کشیده شدن آشیل می‌شود که می‌تواند منجر به التهاب و تاندونیت شود.
- مچ پا. صدمات و رگ به رگ شدن مچ پا به‌دلیل پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند می‌تواند مزمن شده و منجر به بی‌ثباتی طولانی‌مدت در مچ پا شود. این امر خطر سقوط شما را به خصوص در افراد مسن یا دارای اضافه‌وزن افزایش می‌دهد.
- کف پا. پوشیدن کفش پاشنه بلند می‌تواند مشکلات زیادی در پا ایجاد کند:
- برآمدگی پشت پاشنه پا یا تغییر شکل هاگلند. تغییر شکل هاگلند منجر به بزرگ شدن استخوان پشت پاشنه پا می‌شود که در اثر مالش بند و پوشیدن کفش‌های تنگ و چسبیدن پشت پاشنه و تحریک آن ایجاد می‌شود.
- انحراف شست یا هالوکس والگوس. این انحراف رشد استخوانی در پایه انگشت شست پا است که در اثر پوشیدن کفش‌های تنگ و نامناسب ایجاد می‌شود. این مسئله باعث می‌شود انگشت شست پا به سمت داخل به سمت انگشتان دیگر زاویه پیدا کند و می‌تواند منجر به تورم، التهاب و دردناک شدن برآمدگی شود. اغلب برای درمان این مشکل به جراحی نیاز است.
- انگشت چکشی. کفش‌های تنگ باعث می‌شوند به انگشتان پا فشار وارد شده، ماهیچه‌های داخل انگشتان پا کوتاه و برای همیشه خمیده شوند.
- نوروم مورتون یا مورتون نوروما. پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند با انگشتان باریک اغلب منجر به افزایش ضخامت اعصاب پا می‌شود. این مسئله می‌تواند باعث ایجاد توده در قسمت زیرین پا شود. این توده معمولاً بین انگشتان سوم و چهارم پیدا شده و در هنگام تحمل وزن باعث درد و بی‌حسی در این ناحیه می‌شود.
- متاتارسالژی (درد زیر پنجه و انگشتان پا). متاتارسالژی درد توپی پا (قیما پایین پا زیر انگشتان) است و به‌دلیل افزایش فشار در این ناحیه ایجاد می‌شود.
برای کاهش عوارض ناشی از پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند چه کنیم؟
در حالی که هیچ کفش پاشنه بلندی ایمن نیست، راهبردهایی برای کاهش اثرات سوء پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند وجود دارند:
- تمرینات کششی انجام دهید. روزهایی که کفش‌های پاشنه‌دار می‌پوشید، روی صندلی بنشینید و از یک باند یوگا یا حوله‌ای که دور پایتان آویزان است استفاده کنید. همان‌طور که انگشتان پا را به سمت سر خود دراز می‌کنید، باند را به سمت خود بکشید. همیشه هر دو پا را دراز کنید و پشت پاشنه پا را روی زمین نگه دارید.
- از کفش‌های مناسب استفاده کنید. از کفش‌های مناسب برای پیاده‌روی استفاده کنید و پاشنه بلند را برای مراسمات خاص نگه دارید.
- از قانون سه ساعته بهره‌مند شوید. هر بار بیشتر از سه ساعت کفش پاشنه بلند نپوشید.
- هنگام نشستن پشت میز، کفش‌های پاشنه بلند را در بیاورید. این کار خطر ایجاد انحراف شست، انگشت چکشی و برآمدگی پشت پاشنه را کاهش می‌دهد.
- کفش لژدار بپوشید. هر پاشنه‌ای که سطح بیشتری داشته باشد، فشار کمتری به توپ پا وارد می‌کند، بنابراین سعی کنید از کفش‌های با پاشنه درشت یا لژدار استفاده کنید.
- کفش‌هایی با ارتفاع متفاوت بپوشید. اگر تاندون شما هر روز با پوشیدن پاشنه‌های یک اندازه در موقعیت تکراری قرار نگیرد، به آن اندازه کوتاه نمی‌شود.
- مطمئن شوید که پاشنه‌های شما به درستی در کفش جا می‌گیرند. اگر قسمت پاشنه‌ها خیلی تنگ باشند، می‌توانند باعث ایجاد انحراف شست، انگشت چکشی و برآمدگی پشت پاشنه شوند. اگر قسمت پاشنه‌ها خیلی بزرگ باشد، پاهای شما به سمت جلو می‌لغزند و فشار بیشتری به انگشتان پا وارد می‌کنند.
- کفش‌های پاشنه بلند جدید را در ابتدا در خانه بپوشید. این کار به پاها فرصت می‌دهد تا قبل از اینکه کار سخت‌تری مانند رقصیدن را امتحان کنید، به کفش‌های جدید عادت کنند.
- استراحت کنید. وقتی نیازی به پوشیدن کفش پاشنه بلند ندارید، به پاها استراحت داده و آنها را ماساژ دهید.
- از درمان مناسب بهره‌مند شوید. ممکن است برای کمک به کاهش مشکلات مربوط به پوشیدن کفش پاشنه بلند به درمان نیاز داشته باشید. فیزیوتراپ‌ها می‌توانند ماهیچه‌های سفت را آزاد کرده، با تغییرات در سیستم اسکلتی مبارزه کنند و تمرینات و کشش‌های مناسب را ارائه دهند که به تغییر وضعیت بدن و کاهش فشار کمک می‌کنند.
- از کفی کفش استفاده کنید. در هر قسمتی از کفش که باعث آسیب به پای شما می‌شود، کفی بگذارید و برای کاهش فشار روی جلوی پا، از کفی‌های بالشتکی استفاده کنید.
جمع‌بندی
پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند با وجود زیبایی‌ای که دارد منجر به آسیب به قسمت‌های مختلف بدن ازجمله کمر، لگن، مچ پا، شانه، گردن، زانو و ساق پا می‌شود. بنابراین رعایت نکاتی که باعث کاهش عوارض جانبی می‌شوند و به شما در انتخاب کفش مناسب کمک می‌کنند، بسیار مهم است.
منابع
مطالب مشابه
اسپاسم عضلانی (که به آن گرفتگی عضلانی نیز گفته می‌شود) زمانی رخ می‌دهد که عضله شما به طور غیرارادی و اجباری به طور غیرقابل کنترلی منقبض شده و نمی‌تواند شل شود. اسپاسم عضلانی مشکلی کاملاً طبیعی و شایع است و می‌تواند بخشی یا تمام یک عضله یا چند ماهیچه را در یک گروه درگیر کند.
درد پا از زانو به پایین می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد. برخی از بیماری‌هایی که ممکن است با درد در این ناحیه شروع شوند شامل تاندونیت، نوروپاتی دیابتی و شین اسپلینت هستند. همچنین، گرفتگی عضلانی نیز می‌تواند باعث ایجاد درد در پا از زانو به پایین شود.
دو نوع اصلی تعویض دوطرفه مفصل لگن وجود دارند: تعویض مرحله‌ای مفصل لگن و تعویض همزمان مفاصل. تعویض دوطرفه مفصل لگن کمتر از تعویض یک‌طرفه رایج است.
پزشک برای تأیید تشخیص و ارزیابی بیشتر مفصل زانو از نظر پارگی مینیسک، تصویربرداری با اشعه ایکس و رزونانس مغناطیسی (MRI) را تجویز می نماید.
در اختلال کوتاهی پا اندازه پاهای بیمار قرینه نیست و مقداری اختلاف در طول پاها وجود دارد. اگر این اختلاف طول کمتر از ۲ سانتی‌متر باشد، به درمان نیاز ندارد اما اگر اختلاف طولی بیشتر از آن باشد، می‌توان با درمان های جراحی این اختلال را مدیریت یا درمان کرد.
تجربه بیمارانی که تعویض مفصل لگن انجام داده اند به شما کمک می کند از واقعیت های زندگی این افراد بعد از عمل و نحوه بازگشت آنها به انجام فعالیت های مورد علاقه شان مطلع شوید تا بتوانید بهترین تصمیم را برای خود بگیرید.
میانگین سنی بیماران تعویض مفصل زانو معمولاً بین 50 تا 80 سال است، سن به‌تنهایی معیار تعیین‌کننده برای انجام جراحی تعویض زانو نیست. بسیاری از عوامل دیگر ازجمله وضعیت سلامت ، مزایای بالقوه جراحی و طول عمر پروتز در نظر گرفته می‌شوند.
. یکی از مهم‌ترین خطرات، افزایش احتمال بروز مشکلات قلبی، به‌ویژه در 90 روز اول پس از جراحی است. مشکلات قلبی که ممکن است پس از جراحی تعویض مفصل رخ دهند شامل حمله قلبی، ایست قلبی و آریتمی یا ضربان قلب نامنظم هستند.
اگر بیمار مبتلا به پوکی استخوان پس از جراحی تعویض مفصل زانو یا مفصل لگن- حتی سال‌ها بعد از عمل - زمین بخورد، استخوان‌های ضعیف اطراف ایمپلنت ممکن است به راحتی دچار شکستگی شوند.
بیمارانی که قبل و بعد از تعویض مفصل سیگار می کشند، 10 برابر بیشتر از غیرسیگاری‌ها نیاز به جراحی مجدد دارند. همچنین، احتمال بروز عوارضی مانند لخته شدن خون، ضربان قلب نامنظم و نارسایی کلیه در آنها بیشتر است.