یکی از شایع‌ترین آسیب‌هایی که برای پا اتفاق میفتد پارگی مینیسک زانو است. پارگی مینیسک در اثر چرخاندن یا پیچاندن شدید زانو به‌خصوص در زمان اعمال وزن بر روی آن اتفاق میفتد. استفاده از تصاویر اشعه ایکس، امآرآی و آرتروسکوپی به تشخیص دقیق پارگی مینیسک کمک می‌کند. در این مطلب به بررسی تصاویر مختلف می‌پردازیم.
تشخیص پارگی مینیسک با تصویربرداری
اگر مشکوک به پارگی مینیسک باشید، ارتوپد به بررسی سابقه سلامت شما و ارزیابی زانو می‌پردازد و همچنین ممکن است برای تأیید تشخیص و ارزیابی بیشتر مفصل زانو، عکسبرداری با اشعه ایکس و رزونانس مغناطیسی (MRI) را تجویز کند:
اشعه ایکس
اشعه ایکس آزمایشی تشخیصی است که از پرتوهای انرژی الکترومغناطیسی نامرئی برای تولید تصاویری از بافت‌های داخلی، استخوان‌ها و اندام‌ها بر روی فیلم استفاده می‌کند. هنگامی که اشعه ایکس استاندارد به اندازه کافی دقیق نباشد، ممکن است از اشعه ایکس مفصل با رنگ کنتراست برای بررسی مفاصلی مانند زانو یا لگن استفاده شود.
امآرآی
امآرآی روشی تشخیصی است که از ترکیبی از آهنرباهای بزرگ، فرکانس‌های رادیویی و کامپیوتر برای تولید تصاویر دقیق از اندام‌ها و ساختارهای بدن استفاده می‌کند و اغلب می‌تواند آسیب یا بیماری را در رباط یا عضله اطراف تشخیص دهد.
آرتروسکوپی منیسک
آرتروسکوپی زانو، روشی کم تهاجمی است که اغلب برای درمان پارگی مینیسک استفاده می‌شود. در طول آرتروسکوپی، یک لوله نوری کوچک (آرتروسکوپ) ازطریق برشی کوچک وارد مفصل می‌شود. سپس تصاویری از داخل زانو بر روی صفحه نمایش نشان داده می‌شود و به پزشک اجازه می‌دهد تا قسمت پاره‌شده مینیسک را ترمیم یا اصلاح کند. برای بیماران جوان، حفظ مینیسک برای حفظ سلامت زانو مهم است.
هنگامی که مینیسک ترمیم می‌شود، از بخیه برای نگه داشتن مینیسک در کنار هم استفاده می‌شود تا این که بدن به بهبود و ترمیم محل بپردازد. پارگی‌های مینیسک کودکان که با آرتروسکوپی درمان می‌شوند، بهتر از پارگی‌های درمان‌شده با سایر گزینه‌های درمانی بهبود می‌یابند.
منابع
مطالب مشابه
التهاب فاشیای پلانتار زمانی اتفاق میفتد که فاشیا بیش‌ازحد استفاده شود یا به‌صورت مداوم تحت کشش باشد. آسیب به این رباط باعث تورم آن می‌شود. این التهاب باعث می‌شود راه رفتن با درد همراه باشد.
آرتریت روماتوئید (RA) در پاها به‌دلیل بیماری‌ای خودایمنی رخ می‌دهد. درنتیجه سیستم ایمنی بدن فرد به اشتباه به بدن خود حمله می‌کند. این حمله باعث التهاب در پوشش مفاصل می‌شود، به غضروف‌های موجود در آن‌ها آسیب وارد می‌کند و درنهایت مفاصل آسیب‌دیده و بافت‌های پشتیبان آن‌ها را از بین می‌برد.
درد کف پا در هنگام راه رفتن می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی، ازجمله پوشیدن کفش‌های نامناسب، انجام فعالیت‌هایی مانند دویدن یا پیاده‌روی‌های طولانی‌مدت، ایستادن طولانی در محل کار و … باشد. این درد ممکن است از مشکلاتی در استخوان‌ها، اعصاب، غضروف، تاندون‌ها یا رباط‌های پا ناشی شود.
اگر لوپوس دارید، به احتمال زیاد درد مفاصل یکی از علائم شماست. خبر خوب این است که بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری مزمن خودایمنی می‌توانند درد مفاصل را با دارو و ورزش کنترل کنند. اما اگر درد مفاصل شما از کنترل خارج شده است و در فعالیت‌های روزانه‌تان اختلال ایجاد می‌کند، جراحی تعویض مفصل زانو ممکن است راه‌حل مناسبی باشد.
تحقیقات نشان می‌دهند رژیم غذایی خاصی برای درمان روماتیسم مفصلی وجود ندارد، اما برخی غذاها می‌توانند به کاهش التهاب (تحریک، درد، تورم) در بدن شما کمک کنند. آن‌ها همچنین می‌توانند به مدیریت وزن که برای جلوگیری از فشار بیش‌ازحد بر مفاصل مهم است، کمک می‌کنند.
آرتریت سپتیک (آرتریت عفونی) معمولاً توسط باکتری‌ها، ویروس‌ها یا قارچ‌ها ایجاد می‌شود. این بیماری، نوعی التهاب مفصلی است که توسط عفونت ایجاد می‌شود و مفصلی بزرگ در بدن مانند زانو یا مفصل ران را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
استئوکندریت دیسکان انتهای استخوان در مفصل را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری باعث قطع جریان خون به بخشی از استخوان شده و باعث نرم و ضعیف شدن آن می‌شود. در نهایت، قسمت آسیب‌دیده از بقیه استخوان جدا شده و مقداری غضروف را نیز با خود می‌کشد و علامتی را در جایی که استخوان و غضروف جدا می‌شوند، باقی می‌گذارد.
لوپوس بیماری‌ای است که باعث التهاب در سراسر بدن می‌شود. در این بیماری خودایمنی، به جای این که سیستم ایمنی بدن از شما محافظت کند، به بدنتان آسیب می‌رساند.
نقرس کاذب، نوعی آرتریت است که باعث ایجاد حملات ناگهانی درد و تورم در مفاصل شما شده و به‌طور رسمی به‌عنوان بیماری رسوب کریستال پیروفسفات دی هیدرات کلسیم یا CPPD شناخته می‌شود. اما این بیماری به دلیل شباهت آن به نقرس معمولاً نقرس کاذب نامیده می‌شود.
علامت اصلی نقرس زانو، درد شدید است که اغلب در طول شب شروع می‌شود. حملات حاد نقرس زانو ممکن است چند روز یا چند هفته طول بکشند. معمولاً درد در 24 ساعت اول شروع حملات، به اوج خود می‌رسد. حملات حاد ممکن است به طور مکرر رخ دهند یا ممکن است سال‌ها از هم فاصله داشته باشند.