جراحی پای پرانتزی (استئوتومی) - هزینه، عوارض و نحوه عمل

با جراحی اصلاح پای پرانتزی که استئوتومی نامیده می‌شود، اغلب می‌توان نیروهای وارده بر مفصل زانو را از قسمت ناسالم مفصل به قسمت سالم مفصل منتقل کرده و تراز زانو را اصلاح کرد.

عمل پای پرانتزی به‌صورت medial closing-wedge انجام می‌شود، یعنی از داخل زانو یک  گوه یا برش استخوانی (wedge) برداشته شده و ناهنجاری ظاهری زانو اصلاح می‌شود. با این کار 1 الی 1.5 سانتیمتر هم به قد بیمار افزوده می‌شود.

درواقع ظاهر پرانتزی‌شکل زانوی بیمار اصلاح می‌شود. این موضوع شاید باعث شود که خیلی از افراد آن را یک عمل زیبایی بدانند. درحالی‌که اصلاً عمل زیبایی محسوب نمی‌شود و بیمار باید ازنظر بیومکانیک لگن، زانو و مچ پا بررسی شود. پای پرانتزی با یک جراحی کوچک و ساده تبدیل به یک پای صاف نخواهد ‌شد و جراحی نیاز به بررسی‌های بسیار زیادی برای هر بیمار دارد.

آیا می‌توان بدون جراحی پای پرانتزی را در بزرگسالان اصلاح کرد؟

این باور که می‌توان پای پرانتزی را بدون جراحی اصلاح کرد، یک اشتباه است. تغییر شکل و خمیدگی در اطراف زانو، انحرافی ساختاری از تراز طبیعی استخوان است. ورزش، کشش، تقویت، فیزیوتراپی و ویتامین‌ها، عضلات و استخوان‌های شما‌ را قوی‌تر می‌کنند، اما شکل آن‌ها را تغییر نمی‌دهند. تنها راه اصلاح واقعی شکل پاها، بریدن استخوان و صاف کردن آن است. این شیوه استئوتومی نام دارد و یک تغییر ساختاری پایدار است.

اصلاح پای پرانتزی بدون جراحی در بزرگسالان امکان‌پذیر نیست. تنها زمانی که پای پرانتزی ناشی از چرخش لگن باشد، می‌توان با ورزش مانع از وخیم شدن آن شد.

بازیابی ساختار استخوانی مناسب عملکرد را بهبود می‌بخشد: هم‌ترازی مناسب اندام‌ها بر کل بدن تأثیر مثبت می‌گذارد. ماهیچه‌ها و تاندون‌ها در مسیر صحیح کرده و کارایی خود را بهینه می‌کنند. رباط‌هایی که مفاصل را در کنار هم نگه می‌دارند، دیگر فشار بی‌مورد را تجربه نمی‌کنند. ورزشکاران حرفه‌ای بسیاری با درد زانوی ناشی از پای پرانتزی به دکتر امین جواهری مراجعه کرده‌اند که پس از جراحی توانستند با عملکرد بالاتری به ورزش بازگردند. در مواردی که زانو هنوز دچار التهاب مفاصل یا آرتروز نشده باشد، می‌توان بهترین نتایج را از جراحی استئوتومی انتظار داشت.

اصلاح پای پرانتزی همچنین ممکن است از نیاز به جراحی بزرگ‌تر در آینده جلوگیری کند. به‌عنوان‌ مثال، بسیاری از افرادی که زانوهای اصلاح‌نشده دارند، ممکن است در آینده و زودتر از افراد دیگر مجبور به تعویض مفصل زانو شوند. اگرچه تعویض کامل مفصل زانو می‌تواند نتیجه خوبی برای اصلاح وضعیت پای پرانتزی نیز به همراه داشته باشد، مطمئناً به‌اندازه حفظ زانوی طبیعی بهینه نیست. جراحی استئوتومی برای اصلاح پای پرانتزی می‌تواند پادزهری برای جلوگیری از تعویض مفصل زانو باشد.

در قرن بیست و یکم، بیماران به‌خوبی آگاه هستند و درمورد مراقبت‌های درمانی خود تصمیم‌گیری می‌کنند. اینترنت به آموزش بیماران درمورد جراحی‌ها و تخصص‌های پزشکی کمک کرده است، درحالی‌که 20 یا 30 سال پیش این‌گونه نبود. این قرارگیری در معرض تکنیک‌های مختلف جراحی باعث شده است بیماران به بهترین روش درمانی برای خود بیندیشند.

جراحی‌های مختلف موجود برای اصلاح پای پرانتزی هم از این قاعده مستثنا نیستند. گزینه‌های جراحی مختلفی برای رسیدن به نتیجه وجود دارند. اگرچه شاید این روش‌های مختلف، قابل‌انتخاب به نظر برسند، اغلب ویژگی‌های آناتومیک خاص هر بیمار، ارجحیت یک روش را بر دیگری، تعیین می‌کنند.

اندیکاسیون و کاندیدای مناسب جراحی

نشانه‌های مختلفی برای نیاز به جراحی استئوتومی پای پرانتزی وجود دارند. اولین مورد این است که بیمار به‌شدت «پاپرانتزی» است. بنابراین برای جلوگیری از آسیب بیشتر به ناحیه‌ای که بیشترین بار را تحمل می‌کند، به تنظیم مجدد زانو نیاز است. مورد دوم در بیمارانی است که آرتروز قسمت داخلی زانو آن‌ها را درگیر کرده است و برای تعویض جزئی مفصل زانو خیلی جوان هستند. این بیماران عموماً کمتر از 55 سال سن دارند. اگر بیمار دارای پای پرانتزی و آرتروز است، این جراحی می‌تواند یک جراحی بسیار مؤثر باشد و نیاز به تعویض مفصل زانو را به تأخیر بیندازد. درواقع تراز مجدد، نیروی واردشده به قسمت مبتلا به آرتروز زانو را به قسمت طبیعی زانو منتقل می‌کند.

گروه دیگر هم نهایتاً بیماران بسیار جوانی هستند که همراه با مشکلات هم‌ترازی، نیاز به عمل پیوند غضروف، رباط یا مینیسک دارند. این جراحی در این موارد نیز بسیار موفق است و درصورت انجام هم‌زمان می‌تواند موفقیت آن‌ها را به‌طور چشمگیری بهبود بخشد. برای بیماران پیوند منیسک و غضروف، ‌تراز کردن زانو می‌تواند بهبودی پیوند و عمر آن را افزایش دهد. درمورد مشکلات رباط، ‌تراز کردن زانو می‌تواند در بیمارانی که دچار آسیب‌ و پارگی PCL یا ACL شده‌اند، زانو را تثبیت کند.

علاوه بر این موارد، منشأ پای پرانتزی نیز بسیار مهم است. منشأ پای پرانتزی‌ می‌تواند از زانو یا چرخش لگن باشد. اگر منشأ پای پرانتزی، انحراف زانو باشد، با کمک عکس‌هایی که دقیقاً بیومکانیک و زوایا را نشان می‌دهند، با عمل جراحی تقریباً تا سن 48 تا 50 سالگی قابل‌اصلاح‌ است.

پای پرانتزی‌ای که منشأ آن از لگن باشد، با ورزش بهتر می‌شود. اما نکته مهم این است که این نوع پای پرانتزی، به‌ هیچ‌ عنوان نباید جراحی زانو شود؛ چون باعث تشدید آن می‌شود.

انواع جراحی استئوتومی پای پرانتزی

روش‌های جراحی مختلفی وجود دارند که بسته به شرایط خاص برای افراد مختلف مناسب هستند. همه آن‌ها شامل استئوتومی (برش و تغییر شکل استخوان) استخوان درشت‌نی (استخوان ساق پا)، استخوان فمور (استخوان ران) یا هر دو هستند. این روش‌ها به‌عنوان استئوتومی تیبیا و استئوتومی دیستال فمورال شناخته می‌شوند. روش‌های جراحی اصلاحی پای پرانتزی عبارت‌اند از:

• استئوتومی تیبیا/استخوان ران با تثبیت داخلی پلیت و پیچ
• استئوتومی تیبیا با میله‌گذاری اینترمدولاری
• استئوتومی تیبیا با اصلاح تدریجی با استفاده از فیکساسیون خارجی دایره‌ای

استئوتومی تیبیا با پلیت داخلی و پیچ

استئوتومی تیبیا با پلیت داخلی و پیچ، روش ترجیحی برای اصلاح ناهنجاری ساده پای پرانتزی است. این نوع جراحی فقط در موارد ذیل مناسب است:

• واروس یا خمیدگی در استخوان درشت‌نی رخ داده است.
• تغییر شکل کمتر از 12 درجه است.
• هیچ تغییر شکل چرخشی‌ای وجود ندارد و استخوان تراکم طبیعی دارد (بیمار پوکی استخوان ندارد).

اگرچه این معیارها تا حدودی محدودکننده هستند، افرادی که تحت این جراحی قرار می‌گیرند کاملاً راحت هستند. جراحی کم‌تهاجمی بوده و پلیت کوچک است. تحمل وزن جزئی بلافاصله پس از جراحی مجاز است. بهبودی آن نیز ساده و تقریباً بدون درد است.

استئوتومی دیستال فمورال (DFO) با فیکساسیون داخلی

در برخی موارد، استخوان ران به‌عنوان محل بهینه برای اصلاح پای پرانتزی انتخاب می‌شود. این حالت در بدشکلی‌های بزرگ‌تر که زاویه آن بیش از 12 درجه است، انجام می‌شود. هر دو استخوان ران و درشت‌نی در یک راستا قرار می‌گیرند و نتیجه مطلوبی را به همراه خواهند داشت. استئوتومی فمورال نیز با یک صفحه و پیچ تثبیت می‌شود. استئوتومی فمورال در بیماران مسن‌تر ترجیح داده می‌شود که می‌توان امکان تحمل وزن فوری و بهبود سریع‌تری را برای آن‌ها انتظار داشت.

استئوتومی تیبیا با میله‌گذاری داخل مدولاری (IM)

در بیماران مبتلا به ناهنجاری چرخشی و خم‌شدگی استخوان درشت‌نی، می‌توان از میله‌های IM برای ارائه یک‌ راه‌حل داخلی برای این مشکل پیچیده استفاده کرد. پیشرفت در ابزارهای جراحی و ابزارهای اندازه‌گیری تراز حین عمل، این روش را دقیق و قابل تکرار کرده است. این روش شامل استئوتومی و سپس قرار دادن یک میله تیتانیومی در سوراخ توخالی استخوان درشت‌نی است. از پیچ‌ها برای ثابت کردن استخوان‌ها در موقعیت ایده‌آال استفاده می‌شود. این روش فنی است و برای ناهنجاری‌های بزرگ پای پرانتزی مناسب نیست.

تثبیت خارجی دایره‌ای

فریم‌های دایره‌ای یا حلقوی، ابزار همه‌کاره و قدرتمندی برای اصلاح بدشکلی هستند. آن‌ها می‌توانند بسیاری از ناهنجاری‌ها را به‌طور هم‌زمان اصلاح کنند. بنابراین، بیمارانی که دارای خمیدگی شدید فقط در ساق (درشت‌نی بیش از 10 تا 12 درجه) یا دچار پیچ‌خوردگی درشت‌نی، از دست دادن حرکت اکستنشن زانو یا اختلاف طول پاها هستند، می‌توانند همه این ناهنجاری‌ها را به‌طور هم‌زمان برطرف کنند. بیماران می‌توانند بلافاصله پس از جراحی راه بروند و فریم را در خانه تنظیم کنند. پیگیری بسیار مهم است و می‌تواند به‌صورت مجازی یا حضوری انجام شود. استخوان به‌تدریج صاف می‌شود که این امر برای بهبودی عالی است. برای بیمار، دیدن صاف‌تر شدن پای خود بسیار هیجان‌انگیز است. پیشرفت‌های جدید در تثبیت خارجی، پایه‌های خودکار و خودتنظیمی را ارائه کرده‌اند که این فرایند را آسان‌تر می‌کنند. پس از تکمیل اصلاح، فریم تثبیت خارجی حذف می‌شود.

به‌طور کلی می‌توان گفت اگر منشأ پای پرانتزی شما زانو است،  بهترین روش جراحی استئوتومی تیبیا است. در این روش، جراح زانو را از قسمت داخل برش می‌دهد و پای بیمار به‌صورت کامل شکسته نمی‌شود. یعنی در حقیقت پا چرخانده و صاف می‌شود و به دنبال آن معمولاً جوش‌خوردگی سریعاً بین 1.5 تا 2 ماه اتفاق میفتد. این عمل جراحی برای هر دو پا در یک مرحله است.

فرایند انجام عمل استئوتومی

برنامه‌ریزی قبل از عمل

درجه تغییر شکل معمولاً با تصویربرداری اشعه ایکس در حالت ایستاده پا اندازه‌گیری می‌شود.

میزان اصلاح لازم، به تغییر شکل، میزان سایش و تا حدی به این موضوع بستگی دارد که آیا پای دیگر نیز همین مشکل را دارد یا خیر. آرتروسکوپی‌های قبلی انجام‌شده توسط جراحان دیگر ممکن است اطلاعات مفیدی ازجمله عکس‌های حین عمل و گزارش‌های جراحی‌های  قبلی را ارائه دهد. اسکن MRI نیز گاهی‌اوقات می‌تواند مفید باشد.

  پذیرش در بیمارستان

معمولاً بیماران در روز جراحی در بیمارستان بستری می‌شوند. فقط یک کیف کوچک لازم دارید، مدت زیادی در بیمارستان نخواهید بود! قبل از پذیرش به شما گفته می‌شود از چه زمانی «ناشتا» باشید، اما معمولاً  شاید بتوانید مایعات شفاف را تا یک ساعت قبل از پذیرش مصرف کنید.

بیهوشی

جراحی را می‌توان تحت بیهوشی عمومی یا موضعی انجام داد، متخصص بیهوشی در این مورد تصمیم می‌گیرد. قبل از رفتن به اتاق عمل، متخصص بیهوشی با شما ملاقات خواهد کرد تا درمورد هرگونه نگرانی صحبت کنید. اگر بیمار پرخطری هستید، ممکن است چند هفته قبل از جراحی با متخصص بیهوشی ملاقات کنید.

اتاق ریکاوری

معمولاً در اتاق ریکاوری، در مجاورت اتاق عمل از خواب بیدار می‌شوید. وقتی هوشیار شدید، آن‌ها  احتمالاً درمورد میزان دردتان  (از 1 تا 10) از شما سؤال  می‌پرسند. ناراحتی جزئی بین 1-2 درجه‌بندی می‌شود، اگر گریه کنید و از شدت درد دندان‌های خود را فشار دهید، عدد درد می‌تواند 6 از 10 باشد. اگر درد بیش از 4 را گزارش دهید، ممکن است به شما مورفین تزریق کنند که در عوض می‌تواند باعث تهوع و استفراغ شود.

فیزیوتراپی

فیزیوتراپ می‌تواند در اولین راه رفتن پس از عمل به شما کمک کند. اما اگر در دسترس نباشد، پرستاران این کار را انجام خواهند داد. گاهی‌اوقات اولین بار با واکر و در ادامه با عصا راه می‌روید. برای شروع آرام راه بروید. زمانی که راه نمی‌روید، دراز بکشید.

  زانو پس از عمل چگونه خواهد بود؟

زانو متورم خواهد شد و ممکن است در چند روز اول ورم افزایش یابد. کبودی در هفته‌های اول پس از جراحی افزایش می‌یابد و تغییر رنگ رخ می‌دهد. این موضوع می‌تواند خم شدن زانو را دشوار و عضله ران را ضعیف کند. زانوبند ممکن است برای چند روز اول و در مواقع نادر برای هشت هفته استفاده شود. کنترل تورم مهم است. وقتی کاری انجام نمی‌دهید، پای خود را بالا بگذارید (در تخت دراز بکشید). نشستن طولانی‌مدت می‌تواند تورم را افزایش دهد.

فعالیت‌های بعد از استئوتومی

در دو هفته اول شما باید نزدیک به 50 درصد از وزن خود را روی پای عمل‌شده قرار دهید. فقط امید داشتن کافی نیست، اگر از پای خود استفاده کنید سریع‌تر بهبود می‌یابد. ازآنجایی‌که برای راه رفتن به عصای زیر بغل نیاز دارید، مقررات از رانندگی شما جلوگیری می‌کنند، مگر اینکه عمل جراحی روی پای چپ شما بوده و ماشین شما دنده‌اتوماتیک باشد. حتی در این صورت، رانندگی در دو هفته اول توصیه نمی‌شود؛ زیرا ممکن است از مسکن‌های قوی استفاده کنید. تا زمانی که بتوانید پای خود را صاف بلند کنید و با اطمینان در خانه راه بروید، باید از عصا استفاده کنید. برای کنار گذاشتن عصاها، شاید باید 6 هفته از عمل جراحی گذشته باشد. اگر پیوند کندروسیت نیز انجام شده باشد، این زمان ممکن است تغییر کند. پس از خم کردن 90 درجه زانو معمولاً 2 تا 3 هفته بعد عمل، دوچرخه‌سواری می‌تواند شروع شود. دویدن سبک ممکن است در 4ماهگی امکان‌پذیر باشد. شنا می‌تواند از هفته 3 شروع شود. تمرینات زانو زدن باید پس از سه تا شش هفته شروع شوند.

عوارض بعد از استئوتومی اصلاحی

جراحی پای پرانتزی یک عمل جراحی بزرگی بوده که با خطراتی همراه است. استئوتومی برخی عوارض  مانند جوش نخوردن یا عود دفورمیتی (تغییر شکل) را که حدود 5 تا 10 درصد است، شامل می‌شود. اگر این عوارض اتفاق نیفتند، عمل جراحی موفقیت‌آمیز است. هرچند با توجه به تجربه پزشک، تعداد جراحی‌های انجام‌شده توسط او و تکنیک‌هایی که برای این جراحی استفاده می‌کند، عوارض به میزان زیادی قابل‌پیشگیری هستند.

در ادامه برخی از عوارض احتمالی بیان شده‌اند. این فهرست کامل نیست، اما شامل مشکلات رایج‌تر است. پذیرش و به حداقل رساندن این خطرات بر عهده بیمار و جراح‌اند.

بی‌حسی محل برش

استئوتومی شامل بریدن تعدادی لایه برای انجام جراحی است. معمولاً ناحیه‌ای در نزدیکی اسکار (محل زخم) بی‌حس می‌شود. این ناحیه ممکن است با گذشت زمان (سال‌ها) کوچک‌تر شود، اما معمولاً دائمی است.

حساسیت زخم و زانو زدن

جای زخم به مدت سه ماه حساس خواهد بود. تعداد کمی از بیماران به‌دلیل مالیده شدن ماهیچه‌ها یا تاندون‌ها بر روی پلیت، دچار احساس سوزش می‌شوند. به‌ندرت پیش می‌آید که بیمار نتواند زانو بزند. برداشتن موفقیت‌آمیز پلیت این مشکل را برطرف می‌کند. برداشتن پلیت یک عمل جداگانه است که برای بیمار نیاز به هزینه و زمان دارد.

سفتی، سختی

زانویی که قبل از جراحی سفت بوده است، پس از جراحی همچنان سفت باقی خواهد ماند، اگرچه هدف این است که با گذشت زمان بهبود یابد. برای زانوهایی با دامنه حرکتی خوب قبل از عمل، جراحی باعث کبودی و تورم شده که به‌تدریج برطرف می‌شوند.

نیاز به شکستگی و بریس

این عمل شامل شکستن کنترل‌شده و ناقص پا در بهترین مکان است. اکثر اوقات به‌درستی پیش می‌رود. به‌ندرت برای 8 هفته به بریس نیاز دارید. در مواقع خیلی نادر استخوان تا مفصل ترک می‌خورد که ممکن است به صفحه بزرگ‌تر، برش بزرگ‌تر و بی‌حسی بیشتری نیاز داشته باشد.

آسیب عصبی عروقی

در اطراف زانو اعصاب و شریان‌هایی عبور می‌کنند که ساق پا را تأمین می‌کنند و شاید در حین عمل آسیب ببیند. آسیب می‌تواند منجر به از دست دادن دائمی عملکرد یا سلامت اندام شود.

سندرم کمپارتمان

تورم بیش‌ازحد ساق بعد از جراحی می‌تواند به‌طور دائمی به عضلات ساق آسیب برساند. در صورت وقوع، جراحی فوری برای کاهش فشار انجام می‌شود. این مورد بسیار نادر است.

ترومبوز و آمبولی ریه

لخته می‌تواند در داخل وریدهای پا و لگن  قبل، حین یا بعد از جراحی ایجاد شود. لخته با خطر جابه‌جایی و حرکت به سمت ریه همراه است که می‌تواند کشنده باشد. حتی اگر لخته‌ها در ساق پا باقی بمانند، می‌توانند باعث تورم دائمی ساق و ایجاد زخم شوند. استفاده از آسپرین (100 میلی‌گرم در روز)، جوراب واریس و تحرک زودهنگام این خطر را کاهش می‌دهد.

عفونت

عفونت می‌تواند مستقیماً بعد از عمل رخ دهد. برای به حداقل رساندن خطر عفونت، جراح باید محل عمل را با مواد ضدعفونی‌کننده آماده کند. همچنین از پارچه‌های آغشته به ضدعفونی‌کننده استفاده شده و  حین و بعد از عمل از آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی استفاده می‌شود.

سندرم درد منطقه‌ای پیچیده

این سندرم نادر (که قبلاً به‌عنوان دیستروفی سمپاتیک رفلکس شناخته می‌شد) به نتایج ضعیف همراه با درد و سفتی منجر می‌شود. اگر تا به‌ حال این بیماری در شما تشخیص داده‌ شده است، به جراح خود اطلاع دهید تا اقدامات بیشتری برای به حداقل رساندن خطر انجام شوند.

سایر موارد

تعداد کمی از بیماران به نتیجه موردنظر نمی‌رسند و درنهایت مجبور به تعویض مفصل زانو می‌شوند. ارائه لیست کاملی از عوارض امکان‌پذیر نیست. اگر سؤال خاصی دارید، از جراح خود بپرسید. او تا حد امکان به سؤالات شما پاسخ خواهد داد.

بهبودی بعد از استئوتومی پای پرانتزی

پس از عمل، بیمارانی که استئوتومی پروگزیمال تیبیا دارند، معمولاً در 8 هفته اول پس از جراحی، تحمل وزن جزئی دارند یا بدون تحمل وزن هستند. از اشعه ایکس برای بررسی میزان بهبودی پس از استئوتومی و تعیین امکان شروع تحمل وزن توسط بیمار استفاده می‌شود. پیشرفت تحمل وزن معمولاً با یک‌چهارم وزن بدن در هفته تا 3ماهگی انجام می‌شود که در آن زمان اشعه ایکس جدید گرفته می‌شود. اگر اشعه ایکس جدید بهبودی کافی را نشان دهد، بیمار زمانی که بتواند بدون لنگی راه برود، می‌تواند از عصا جدا شود. به‌طور کلی، بهبودی از استئوتومی فوقانی تیبیا می‌تواند بسیار سریع باشد؛ زیرا نیازی نیست نگران بهبود رباط یا سایر مسائل باشید و کار کردن بر روی یک برنامه تقویت عضلات چهار سر ران با دوچرخه ثابت و دستگاه اسکی فضایی نیز می‌تواند باعث شود زودتر به فعالیت برگردید. پس از استئوتومی اکثر بیماران ما به حداکثر بهبودی خود می‌رسند. برای عمل‌های بزرگ‌تر در بیماران جوان‌تر، بهبودی کامل ممکن است بر اساس سایر عمل‌های انجام‌شده بیشتر طول بکشد.

به‌طور کلی، از زمان عمل تا جوش خوردن کامل زانوها بین 1 تا 2 ماه زمان می‌برد تا پای پرانتزی بیمار  اصلاح شود و بتواند به زندگی عادی خود برگردد.

مراقبت‌های ضروری بعد از جراحی پای پرانتزی

با توجه به متفاوت بودن روش‌های جراحی و تکنیک خاص هر پزشک، مسلماً مراقبت‌های پس از عمل نیز متفاوت هستند. در ادامه به نکاتی کلی در این مورد اشاره می‌کنیم. مدت بستری پس از جراحی معمولاً یک روز بوده و آن‌ هم به‌دلیل رفع علائم بیهوشی و مصرف آنتی‌بیوتیک‌های تزریقی است. بااین‌وجود، گاهی‌اوقات جراح ترجیح می‌دهد که بیمار را تا راه افتادن کامل در بیمارستان نگه دارد. برای بهبودی سریع‌تر و کامل‌تر خود، به نکات دیل توجه کنید:

• بعد از بین رفتن بی‌حسی اندام‌ها، مچ پای خود را حرکت دهید و عضلات ران خود را منقبض کنید.
• سعی کنید زانوی خود را در وضعیت مستقیم نگه‌ دارید و برای کاهش درد و خونریزی، پای خود را کمی بالاتر از سطح قلب قرار دهید و روی محل جراحی کیسه یخ بگذارید.
• اگر جراح از فیکس بودن محل جراحی اطمینان داشته باشد، نیازی نیست برای مدت‌زمانی طولانی در تخت ثابت بمانید. بلکه می‌توانید به‌آرامی بچرخید و حتی به‌ سمت پای جراحی‌شده خود نیز بخوابید.
• می‌توانید عصر روز بعد از عمل کنار تخت خود بنشینید و پاهای خود را آویزان کنید. اگر ضعف نداشتید با کمک پرستار یا همراه خود و با دو عصای زیر بغل راه بروید. اما مراقب باشید وزن خود را روی عضو جراحی‌شده نیندازید. اگر راه نمی‌روید دراز بکشید.
• روز پس از ترخیص از بیمارستان، پانسمان خود را بردارید و  درصورت نداشتن خون و ترشح با گاز خشک مجدد پانسمان کنید. درصورت وجود ترشح محل جراحی را با سرم بشویید و پس از خشک‌ کردن با گاز پانسمان کنید. این عمل را تا خشک شدن کامل زخم به مدت 5 تا 6 روز ادامه دهید.
• درصورت اجازه و دستور پزشک شما می‌توانید زانوی خود را کاملاً خم و راست کنید و به حمام نیز بروید.
• به‌دلیل استفاده از داروی ضدانعقاد خون، کبودی و خون‌مردگی در نزدیکی محل عمل طبیعی است و می‌توان آن را به‌وسیله کمپرس سرد  کاهش داد.
• تا زمانی که پزشک اجازه دهد، با عصا راه بروید. می‌توانید یک هفته پس از جراحی فیزیوتراپی را آغاز کنید.
• به مدت یک ماه رانندگی نکنید.
• پس از کاهش درد و حدود یک هفته بعد از عمل می‌توانید رابطه جنسی داشته باشید.
• انجام فعالیت‌های ورزشی سبک مثل دویدن بعد از سه ماه امکان‌پذیر است. اما انجام ورزش‌های حرفه‌ای را باید شش تا نه ماه به تعویق بیندازید.
• خارج کردن پلیت جراحی حدود 18 ماه بعد از عمل قابل‌انجام است.

استئوتومی پای پرانتزی چقدر موفقیت‌آمیز است؟

نتایج استئوتومی فوقانی تیبیا در به تعویق انداختن  تعویض کامل مفصل زانو، تقریباً 75٪ تا 80٪ برای 10 سال است. در برخی از مطالعات گزارش شده است که درد زانوی 65 ٪ از بیماران تا 20 سال تسکین می‌یابد. مزیت تغییر شکل استخوان درشت‌نی و عدم نیاز به تعویض مفصل جزئی یا کامل زانو این است که می‌توانید بدون ترس از فرسودگی پروتز، در فعالیت‌های سطح بالاتر مانند کوهنوردی، پیاده‌روی و شکار شرکت کنید. مطمئناً نمی‌گوییم که به فعالیت‌های پرتحرک مانند دویدن در مسافت طولانی برگردید. در نظر داشته باشید که خطر ساییدگی هنوز هم زانوی شما را پس از عمل جراحی استئوتومی تهدید می‌کند.

استفاده از استئوتومی فوقانی تیبیا در حال افزایش است؛ زیرا عمدتاً نرخ آرتروز بالاتر است. آرتروز در بخش داخلی پای بیمارانی که منیسک داخلی آن‌ها برداشته شده است، ایجاد می‌شود. نتایج خوبی که در بیماران مبتلا به این موارد مشاهده شد، باعث افزایش استفاده از این جراحی می‌شوند.

به‌طور کلی، اگر این جراحی برای فرد مناسب انجام شود، روش موفقیت‌آمیزی است. برای مبتلایان به آرتروز، میزان موفقیت به این صورت است که 80 درصد از بیماران تا 10 سال بدون درد هستند و تحت تعویض عمل مفصل زانو قرار نمی‌گیرند. علاوه بر این، در مقایسه با بیمارانی که تعویض مفصل زانو انجام داده‌اند، این بیماران مجاز به شرکت در فعالیت‌های ورزشی سخت‌تری هستند. در این روش در مقایسه با تعویض زانو، می‌توانیم زانو را نجات دهیم تا این بیماران جوان با خطر فرسودگی زانوی خود مواجه نشوند. برای بیماران جوان‌تر با جراحی‌های رباط و غضروف، میزان موفقیت بسیار بالاتر است و با این روش‌ها می‌توانند بیش از 20 سال دوام بیاورند.

درواقع اگر بیمار به‌طور صحیح انتخاب شود، وزن او خیلی بالا نباشد و تکنیک جراحی درست باشد، عمل پای پرانتزی، عمل جراحی‌ای کاملاً اصلاح‌پذیر و درست است.

هزینه استئوتومی چه مواردی را شامل می‌شود؟

بسته به نوع بیمه و بیمارستان انتخابی، بیمه عموماً «قطعات مصرفی» و بخشی از هزینه‌های بیمارستان و پزشک را پرداخت می‌کند. با دریافت فاکتور شما می‌توانید بخش دیگری از هزینه‌ها را ازطریق بیمه تکمیلی دریافت نمایید.

پزشکان مشارکت‌کننده در عمل عبارت‌اند از: جراح، متخصص بیهوشی، دستیار جراحی و یک پزشک دیگر درصورت بروز یا پیش‌بینی هرگونه مشکل پزشکی. دستیار جراحی درواقع یک پرستار، پزشک یا جراح یا ترکیبی از این موارد است که در کنار جراح اصلی شما کار می‌کند.

هزینه‌های پرداخت‌شده موارد زیر را شامل می‌شوند:

• بیمارستان، جراح، دستیار، متخصص بیهوشی، ایمپلنت پروتز
• ویزیت‌های بخش بعد از عمل، آزمایش خون معمول و ...
• پیگیری تلفنی پس از ترخیص، دسترسی به پرستاران برای مشاوره

اما درصورت دخالت پزشک دیگر یا وجود سایر مشکلات ارتوپدی یا جراحی، ممکن است هزینه‌ای به مبلغ نهایی اضافه شود.

هزینه شما بسته به پلاتینی که داخل زانو قرارداد می‌شود و نوع عمل جراحی متفاوت است، اما به‌طورکلی هر زانو بین 30 تا 35 میلیون تومان هزینه جراحی و لوازم را به همراه دارد.

اگر با مشکلات مالی شخصی مواجه هستید، لطفاً قبل از جراحی در این مورد با پزشک‌تان صحبت کنید تا بتوانید توافقی دوطرفه و دوستانه انجام دهید.

مناسب‌ترین سن جهت جراحی پای پرانتزی چندسالگی است؟

این جراحی یک عمل جوینت سیوینگ (Joint saving) است، یعنی جراحی‌ای است که باعث حفظ مفصل می‌شود. بنابراین باید حتماً جراحی پای پرانتزی را زمانی انجام دهید که مفصل خراب نشده است. زمان ایده‌آل آن از سن 20 سال تا 47 سال است که جراح بتواند آن مفصل را نجات بدهد. اگر آرتروز شدید مفصل زانو اتفاق بیفتد، این جراحی دیگر سودی برای بیمار ندارد و بهتر است که مداخله‌ای انجام نشود و با انجام عمل تعویض مفصل زانو مشکل پای پرانتزی بیمار اصلاح شود.

چرا دکتر علیرضا امین جواهری را برای درمان پای پرانتزی انتخاب کنید؟

دکتر امین جواهری به‌دلیل تخصص خود در مفاصل زانو و لگن و اصلاح ناهنجاری اندام‌ها شهرت دارد. او زمان لازم را برای توضیح به شما صرف می‌کند تا مطمئن شود که همه گزینه‌های درمانی پیش روی خود را درک کرده‌اید. سپس درمان لازم را برای رفع مشکلات و نیازهای خاص شما سفارشی‌سازی و برنامه‌ریزی می‌کند. بیماران ما از رویکرد گروه‌محور ما با دستیاران پزشک، متخصصان دیگر، پرستاران و فیزیوتراپ‌ها بهره می‌برند. ما به بیماران مبتلا به پای پرانتزی کمک می‌کنیم تا به بهترین نتیجه ممکن دست یابند.

 بهترین جراح پای پرانتزی در تهران  چه کسی است؟