دوره نقاهت بعد از جراحی استئوتومی زانو

بیمارانی که جراحی استئوتومی زانو انجام داده اند، دو روز یا روزهای بیشتر را در بیمارستان می گذرانند. از آنجایی که یک استخوان عمدا شکسته شده است، بیماران در حال بهبودی باید چندین هفته را با عصا بگذرانند و متعهد به انجام ماه‌ها فیزیوتراپی یا ورزش شوند. برای نظارت بر بهبودی، بیماران به طور منظم باید توسط جراح بررسی شوند. به طور کلی، بیماران 8 تا 12 هفته پس از جراحی، راه رفتن بدون کمک را شروع می کنند. بهبودی کامل می تواند از 6 ماه تا یک سال کامل طول بکشد.

جدول زمانی برای توانبخشی بسته به چندین متغیر به طور قابل توجهی متفاوت است، از جمله:

• اندازه و محل گوه استخوانی که وارد یا برداشته شده است.
• اینکه عمل جراحی گوه بسته (closed wedge یا درآوردن استخوان) یا گوه باز (inserting bone یا گذاشتن استخوان) بوده است.
• اگر استئوتومی گوه باز انجام شده باشد، زمان بهبودی ممکن است به نوع گوه ای که قرار داده شده است نیز بستگی داشته باشد. پیوند استخوان از بیمار (اتوگرافت) نسبت به پیوند استخوان از اهداکننده یا پیوند مصنوعی، ممکن است به زمان کمتری برای بهبودی نیاز داشته باشد.
• محل قرارگیری و نوع تجهیزات مورد استفاده برای ایمن سازی استئوتومی
• سلامت کلی بیمار و توانایی بهبودی، عوارض احتمالی جراحی و سایر عوامل

حتما مطالعه کنید : جراحی استئوتومی زانو

اهداف و اولویت های دوره ریکاوری استئوتومی زانو

صرف نظر از جدول زمانی دقیق، برنامه ریکاوری و توانبخشی استئوتومی زانو بر کنترل درد، ترمیم زخم، محافظت از استئوتومی، بهبود انعطاف پذیری و دامنه حرکتی و ایجاد قدرت عضلانی تمرکز دارد.

کنترل درد. بهبودی پس از جراحی استئوتومی زانو دردناک است. در بیمارستان به بیمار داروی مسکن داده می شود و این دارو برای بعد از ترخیص نیز تجویز می شود. اگر در هر زمانی درد با داروها به خوبی کنترل نشد، بیماران باید با پزشک خود صحبت کنند. زمانی که درد در مراحل اولیه درمان شود، مدیریت آن آسان تر است.

بهبود زخم بافت نرم. نحوه مراقبت از زخم در خانه، از جمله چگونگی تعویض باند و حمام کردن، هنگامی که بیمار هنوز در بیمارستان است، به او آموزش داده می شود. تمیز نگه داشتن زخم و عاری بودن آن از هر گونه عفونت بسیار مهم است.

کاهش تورم و جلوگیری از ترومبوز ورید عمقی. در دو هفته اول پس از جراحی، باید اقدامات لازم برای کاهش تورم زانو، جلوگیری از تجمع خون در وریدهای پا و جلوگیری از ترومبوز ورید عمقی (که  DVT نامیده می شود( انجام شود. پا باید بلند شود و برای کاهش تورم می توان به طور متناوب از کیسه یخ استفاده کرد. ممکن است از دو وسیله پزشکی نیز استفاده شود: کرایوکاف و یا دستگاه حرکت پسیو مداوم.

کرایوکاف. برخی از بیماران از «کرایوکف» استفاده می کنند، یک کاف نرم و باد شده چسبی که در آن آب سرد در گردش است. کمپرس سرد ایجاد شده توسط کرایوکاف به کاهش تورم کمک می کند. همچنین ممکن است از بیماران خواسته شود که عضلات ران خود را منقبض و شل کنند و برای افزایش جریان خون در ساق پا، مچ پا را شل و سفت کرده و با انگشت فشار دهند. 

دستگاه حرکت پسیو مداوم (CPMM). این دستگاه به تخت بیمار متصل می شود و در حالی که بیمار به پشت دراز کشیده است از آن استفاده می شود. این دستگاه پا را بالا نگه می دارد و بدون کمک بیمار ، بارها و بارها پا را به آرامی از حالت مستقیم به حالت خمیده حرکت می دهد. دستگاه حرکت پسیو مداوم ، می تواند با بالا نگه داشتن پا به کاهش تورم کمک کند، با حفظ حرکت پا، احتمال ترومبوز ورید عمقی را کاهش دهد، و با خم شدن و کشیده شدن مکرر، انعطاف پذیری و دامنه حرکت را تسهیل کند.

محافظت از استئوتومی. بیماران از یک بریس برای کمک به محافظت و حمایت از پایشان استفاده می کنند. تحمل وزن بیش از حد روی ساق در مدت زمان کوتاه پس از جراحی می تواند باعث جابجایی استخوان در محل استئوتومی شود و ترازی که اخیرا در زانو اصلاح شده را برهم بزند. بنابراین، مهم است که بیماران دستورالعمل های پزشک خود را به دقت دنبال کنند. برخی از بیماران استئوتومی بلافاصله پس از جراحی مجاز به تحمل وزن جزئی هستند. به بسیاری از بیماران دیگر گفته می شود که حداقل به مدت 6 هفته تا زمانی که عکس برداری با اشعه ایکس بتواند تایید کند که استئوتومی به خوبی رو به بهبود است، وزنی را روی پایشان تحمل نکنند.

حتما مطالعه کنید : آشنایی کامل با جراحی تعویض مفصل زانو 

بیمارانی که به آنها گفته می‌شود از فعالیت‌هایی که تحمل وزن دارند خودداری کنند، باید از عصا استفاده کنند و پای آسیب‌دیده را بالاتر از زمین نگه دارند. هنگامی که تحمل وزن جزئی مجاز شد، پزشک یا فیزیوتراپ دستورالعمل‌های خاصی را در مورد نحوه استفاده از عصا و انجام تمرینات بدون وارد کردن وزن بیش از حد از روی پا به آنها ارائه می دهند.

بهبود انعطاف پذیری و دامنه حرکت. تشکیل بافت اسکار فیبری، بخشی از فرآیند بهبود است، اما بافت اسکار بیش از حد می تواند توانایی زانو برای خم و صاف شدن را کاملا مختل کند. بافت اسکار همچنین می تواند احساس ناراحتی و توده در زیر پوست ایجاد کند. تمرینات کششی و خم کردن زانو به جلوگیری از ایجاد بافت اسکار بعد از جراحی کمک می کند.

به طور معمول، پزشک از بیمار می خواهد که بتواند زانوی آسیب دیده اش را ظرف 1 یا 2 هفته پس از جراحی حداقل تا زاویه 90 درجه خم کرده و آن را به طور کامل صاف کند. پس از چندین هفته فیزیوتراپی، زانو باید کاملاً صاف و حداقل 135 درجه خم شود.

ایجاد قدرت عضلانی. با کاهش تورم و بهبود زخم، اولویت ها به سمت تقویت قدرت عضلانی تغییر می کند. فیزیوتراپی شامل بلند کردن هر دو پاهای مختلف می شود و به آرامی با تمرینات چالش برانگیز تری برای تحمل وزن جزئی و در نهایت تحمل وزن کامل مانند اسکات، ادغام می شود. به همین ترتیب، برخی از بیماران ممکن است از دوچرخه ثابت استفاده کنند، در ابتدا زمان‌های کوتاه 5 تا 10 دقیقه‌ای را بدون هیچ مقاومتی انجام می‌دهند و به تدریج با مقداری مقاومت به انجام زمان های طولانی‌تر می‌پردازند.

اگرچه با بهبودی پا ممکن است وسوسه انگیز باشد، اما بدون داشتن مجوز اولیه پزشک، بیماران باید از هر گونه تمرینی که بر زخم استئوتومی فشار وارد می کند اجتناب کنند. انجام این کار ممکن است تراز جدید زانو در استخوان تیبیا، استخوان ران و کشکک (کلاهک زانو) را به خطر بیندازد.

حتما مطالعه کنید : تفاوت استئوتومی زانو و جراحی تعویض مفصل زانو

بیشتر بیماران در هفته هشتم همچنان از عصا استفاده می کنند و تمرینات صاف کردن پا را انجام می دهند. ممکن است 3 تا 6 ماه طول بکشد تا بیماران استئوتومی بتوانند به طور طبیعی راه بروند و دامنه حرکتی کامل خود را به دست آورند. ممکن است 12 ماه یا بیشتر طول بکشد تا بیماران بتوانند در فعالیت‌های پرفشار مانند دویدن شرکت کنند.